Klijn had het er vorige week over, Michel vertelt vandaag over de eerste aflevering van seizoen 3. Maar hier ten huize is er een beetje verdriet in mijn hart, want House mag niet meer. We hebben nochtans nog drie schijfjes met vier afleveringen liggen. Blinkend, bovenop de DVD-speler, gereed om bekeken te worden. Maar het mag niet zijn.
Misschien is het omdat ik minstens één keer per dag zeg dat House mij kan krijgen. Misschien omdat ik na mijn voorbereidingswerk al huppelend de living binnenwaai, onderwijl zingend van Let’s watch the funny doctor!. Misschien verdraagt hij geen andere grappige man onder het zelfde dak.

Alleszins: kwatongen die beweren dat mijn lief onder de sloef ligt, hebben bij deze het bewijs van het tegendeel. Meneer heeft namelijk beslist dat we genoeg naar de dokter hebben gekeken voorlopig. Op mijn vraag om voorlopig te definiëren was het antwoord een maand. Wat ik vanzelfsprekend op puberaal ooggerol en verbolgen gemompel heb onthaald.

Maar vanavond hebben we dus naar 300 gekeken op de digitale televisie. Niet slecht. Maar minder Hugh Laurie, en dat vind ik persoonlijk een zwaar aan te rekenen minpuntje.