Dit jaar hebben wij een nieuw vak op school, en ik ben daar bij betrokken. Het vak is eigenlijk een vakoverschrijdend vak, waar we met veel collega’s samen gaan werken rond één thema en één set doelstellingen, een heel semester lang. Vanuit verschillende delen (muziek, beeld, media, taal, agogiek, drama, beweging, wereldoriëntatie,…) wordt een samenhangend geheel gecreeërd, waar de studenten hopelijk heel wat kennis over zichzelf en vooral inzichten zullen halen. Verschrikkelijk boeiend is dat, want het is niet alleen een mooie manier om je eigen vak eens op een andere manier te bekijken, maar het vraagt ook een hele boel overleg met collega’s, en dat laatste zorgt dat ik me nu veel meer bij de algemene leerlijn van de opleiding betrokken voel dan daarvoor.

Bijna een jaar zijn we daar mee bezig nu, in de vorm van zeer regelmatige werknamiddagen, telkens met zes tot tien collega’s. En op dat jaar is het nieuwe vak geëvolueerd van een hoop inconsistente leerdelen tot een mooi aansluitend geheel, waar duidelijke doelen benadrukt worden en waar alles mooi in elkaar schuift. Het is nu natuurlijk nog wachten op hoe het in de praktijk allemaal werkt, maar ik heb er een goed oog in, jawel.
De laatste fase voor we beginnen is het ontwerpen van een ijsbreker: op de eerste sessie samen is het de bedoeling dat de (op dat moment nog heel nieuwe –het zijn eerstejaars–) studenten op een niet te overweldigende manier kennis maken met de groep, en vooral met hun positie in de groep. Er zijn leiders, er zijn volgers, er zijn mensen die zich graag wegstoppen,…dat soort dingen. En daarnaast is het in onze opleiding heel belangrijk dat onze studenten durven spelen, en daar geven we met die ijsbreker een eerste aanzet toe. Hoewel het noch in mijn opleiding ligt en noch bij mijn vak aansluit, zit ik in het werkgroepje daaromtrent. Aja, want ik speel graag, en ik heb jaren jeugdwerk gedaan, waardoor dat soort activiteiten me niet geheel vreemd zijn. Dus nu zijn we al een dikke week aan die twee uurtjes aan het werken en het begint er mooi uit te zien. Veilig en toch op die manier opgebouwd dat de studenten uitgedaagd worden om een stapje verder te gaan. Vandaag leggen we de laatste hand, en op 7 oktober breken we het ijs. Vreselijk spannend, vind ik dat allemaal.