Kent ge dat? Het gevoel dat uw prioriteiten gelijk verkeerd liggen, soms? Dat ge tijd steekt in dingen die u meeslepen en zo’n groot deel van uw leven zijn dat ge veel andere dingen verwaarloost?

Het is wacht ik dacht, gisteren, toen ik mijn glas ronddraaide en keek hoe de ijsblokjes zich vermengden met de lichtbruine baileys, terwijl ik luisterde hoe lief en k. het hadden over hoe ge opeens kunt denken: dit is wat ik altijd al heb willen doen. En hoe dat een soort thuiskomen is.
Het was geleden van die keer toen er een Bom viel op de brugse poort dat we nog eens langer dan vluchtig samen rond een tafel zaten.
Het was een avond van lekker eten, bubbels en wijn, muntthee en whiskey-gebaseerde drankjes toe. Een avond ook van koetjes, kalfjes, Het Leven, verdriet en geluk. Over zoeken en machteloos zijn en graag zien.

Ik had even tevoren op mijn uurwerk gekeken, voor het eerst die avond, gezien dat het tegen twee uur liep en me daar oprecht over verwonderd. En ik bedacht dat er zoveel mensen zijn met wie ik dringend nog eens zo’n avond wil. Avonden van pictionary, van Westvleteren, middagen op een terras, middagen in het Park, dat soort dingen. Dat doet deugd aan mijn hartjen, namelijk.

Hou uw gsm en mailbox in de gaten, lieve maten, ik kom draan.