Gisterenavond trokken we naar Ledeberg, voor een avondje verbouwingspraat en drinks bij Jan en Tan. Sinds 3 jaar zwaar aan het renoveren aan hun huis (mooi!), hoogzwanger (ook mooi!) en mensen die op één of andere manier de laatste jaren van verschillende kanten ons leven kruisen. U kent dat wel: maten van maten en dat worden dan uiteindelijk ook maten en dat is wijs.

Maar waar ik naartoe wil: Jan heeft in zijn gang een kleine frigo staan, als extraatje bij de gewone frigo met voedsel en levensnoodzakelijke toestanden. En in de kleine frigo zit enkel Westvleteren. Van 8 graden en van 12 graden, netjes gescheiden en behandeld met de mystiek die eigen is aan het bier in kwestie. Westvleteren heeft namelijk een hele cultus en die neemt bij momenten mytische proporties aan. Er worden gigantische bedragen voor geboden op ebay, bijvoorbeeld. En je kan enkel bestellen als particulier, je mag niet meer dan een bak van elk in één keer kopen, je moet erom rijden naar de abdij, je moet je nummerplaat doorgeven en het is op afspraak. Een heel gedoe, voor een kleinood dat blijkbaar niet te versmaden is. Dus binnenkort ga ik er ook eens bestellen. Moeten we wel een aparte frigo hebben, natuurlijk.

Ik ben zelf geen liefhebber van zware bieren, maar dit smaakt wel lekker en zacht. Om een lang verhaal kort te maken: ik werd prompt tot bob gebombardeerd, gisterenavond, en we hebben de limiet van lief empirisch vastgesteld op 3 stuks van de 12-graden variant.