Ik ben verkouden. Snipverkouden. Als ik een man was, dan zou ik nu urenlang in de zetel liggen kreunen en zuchten, en smeken om nog een kopje thee. Ik ben echter een vrouw, dus dat betekent dat toegeven dat ik een beetjen ziekjens ben en dat zulks mijn energie en daadkracht enigszins vermindert …eurhm…niet makkelijk is.

Dus boen ik de kast en ruim ik op, en steek ik wasjes in. En haal ik taarten (morgen is mijn liefste jarig) en doe ik boodschappen. Want wij zijn geen janetten hier ten huize kerygma, neen hoor. Wij laten ons niet doen door een vallingske.

Maar moe. Moe dat ik ben, maat. Ge hebt daar geen gedacht van.