Vandaag heb ik de situatie losgelaten. Het was dat of een zenuwinzinking. Dus neen, niet al mijn kasten gaan geschilderd zijn voor de verhuis. En niet alles zal geretoucheerd zijn tot op de milimeter.

Een beetje slapen, dat ga ik wel doen.

Volgende week vrijdag verhuizen we en dit is het laatste weekend in ons oude huis, en dat is best vreemd eigenlijk. De laatste dagen in wat altijd ons eerste huis samen zal zijn.

Nu moet u weten dat verandering niet echt my favourite thingie is. Veranderingen maken me onrustig, bij momenten zelfs paniekerig en dat is niet altijd even aangenaam voor mijn omgeving. Toen we gingen samenwonen, bijvoorbeeld, heb ik een week voor de verhuis in mijn tijdelijke waanzin verkondigd aan mijn lief dat dat samenwonen toch geen goed idee was. Tenzij in mijn toenmalig appartement, eventueel, maar zeker niet in het huis dat we hadden gehuurd. (Ja, ik vraag mij ook soms af hoe hij het volhoudt)

Edoch: deze keer, niks van dat alles. Ik heb helemaal zin in de verhuis, en in ons nieuwe huis. Het is immens leuk om een geheel eigen plek te hebben en daar zo onconventioneel als ge wilt in te doen. Bovendien is het vooruitzicht *niet* in de Feestenzone te wonen als het begint volgende week, bijzonder aangenaam.

Verhuizen. Bring it on. Ik popel.

No! It’s primer-man!

De kast in de slaapkamer ziet eruit zoals we ze willen. Ze is klaar. Alleen jammer dat ze niet in het gat past waar ze in moet komen.

*zucht*

Morgen een nieuwe dag.