Alles van waarde is weerloos
Vandaag, tijdens de studiedag waaraan ik participeerde en ik een minister veel dingen heb horen verkondigen waar ik nog eens over moet nadenken als ik minder hoofdpijn heb dan vandaag, ben ik heel luid in de lach geschoten omdat één van de sprekers zei: “De voorbeelden zijn legio”.
Ik moest terstond denken aan een lol van de grappige Tim Foncke
De voorbeelden zijn legio. Weet ge wat dat is, legio? Dat is een variant van playmiobiel
Vree professioneel van mij, inderdaad.
Ik sta bovenaan de roltrap, gezellig een beetje versufd voor mij uit te staren. Kijkend naar de mensen die bovenkomen op de roltrap.
Man met aktentas.
Jongen met rugzak.
Meisje met schoudertas.
Vrouw met rode handtas en laptop.
Vrouw met emmer.
Sjeus maat. Het was nog geen acht uur en er liep een madam met een emmer — met deksel — op perron 1 van de dampoort. Iedereen vond dat blijkbaar normaal. Ik heb mij de hele dag afgevraagd of ze paling had gevangen.
Gisterenavond hebben we hier thuis een mail gekregen waar ik nog steeds helemaal door van de kaart ben. Een vriendin van ons is Braziliaanse en heeft dus een ander kleur vel dan de meeste mensen in dit Vlaanderland. Zaterdagavond was ze met haar vriend op een feestje in een jeugdhuis en ze is daar volledig in elkaar geslagen. Zij heeft over haar hele lichaam kneuzingen, een dichtgeklopt oog, een afgebroken tand en haar juwelen verloren. Hij heeft er een dikke lip, kneuzingen, een gebarsten neus en een afgebroken tand aan over gehouden, omdat hij haar probeerde te verdedigen.
Het geweld ging gepaard met racistische opmerkingen en verbale aanvallen over vuile negerin en terugkeren naar haar oerwoud.
Er is klacht ingediend, de politie neemt het voorval zeer ernstig en het Centrum voor Racisme volgt de zaak ook op, maar dat maakt het natuurlijk niet minder erg.
Walgelijk, vind ik dat. Degoutant. En ik schaam mij diep dat mensen tot zo’n dingen in staat kunnen zijn.
(het koppel overweegt het verhaal openbaar te maken in de pers, overigens. Ik heb hun contactgegevens. Ge moet maar roepen.)
Hoe gaat het eigenlijk met dat huis van i. en haar lief, vragen sommige mensen zich misschien af. Wel, u bent niet alleen: ik vraag mij dat ook af. De laatste maanden zijn behoorlijk stresserend geweest voor een optimist als mezelve, en het ziet er nog niet naar uit dat alles achter de rug is.
Wijzelf zijn helemaal rond: de verhuisdag is vastgelegd, er is een verhuisfirma geboekt, er zijn nieuwe huurders gevonden (ja-ha. en moeilijk dat dat was), de huisbaas van dit huis is op de hoogte, we hebben een dakwerker die onmiddellijk na het bouwverlof aan het dak begint: alles ziet er goed uit. We hebben alleen nog steeds geen huis.
Twee maand geleden hadden we alles wat we moesten hebben: de lening goedgekeurd, de schuldsaldo ook, alles netjes binnen van de bevoegde instanties. En toen keek mijn papa op de papieren van het kadaster en zag hij Het ProbleemTM.
We hebben een huis gekocht dat eigenlijk de vroegere directeurswoning is van een fabriek. Er zijn dus eigenlijk twee percelen, van dezelfde eigenaar: het huis en de fabriek. 20 jaar geleden is het huis gerenoveerd en is men dat beginnen verhuren, en toen is er een muur geplaatst tussen huis en fabrieksterrein. Et voila: onze koer is ontstaan.
Bleek op het kadasterplan dat de koer eigenlijk bij het perceel van de fabriek hoorde, dus moest dat geregulariseerd worden. Anders zou de mens die ooit de fabriek koopt aanspraak kunnen maken op onze koer en dat zagen we gelijk niet zitten.
Een gezworen landmeter gezocht, de boel laten opmeten en uittekenen, en hopla alles terug naar de bevoegde instanties.
En sindsdien gaat alles traag. We wachten nog steeds op het akkoord van drie voorkooprecht-instanties in verband met de koer. En de klok tikt ondertussen: onze compromis loopt af op 25 mei, dus eigenlijk zou alles daarvoor moeten getekend zijn.
*zucht*
En voor de rest, met u alles in orde?
Smijten ze hier K3-gewijs toch wel een nieuwe weblogster binnen zeker. Voorheen al actief op het oerwoud, en nu helemaal solo…
Ladies and gents, we give you klijn.
En haar midi-midlife, natuurlijk.