Na een halve dag op bottinen roepen mijn voeten “hoera” als ik mijn hakschoenen aandoe.

Er is veel veranderd, sinds mijn chirojaren, zoveel is duidelijk.

Asperges met een zachtgekookt eitje, aan huis geleverde croissants (dankuwel Lien), een douche, naar de stadstocht met de lopende blogger en de niet–lopende bloggers en fotografen, van daaruit met vriendin toet door de stad, een late brunch, een bezoekje aan het nieuwe huis (alwaar mijn fantastisch lief traplopers aan het uitbreken was), de aansluiting van B. en baby Lisa, en dan op weg naar de binnenstad voor aperitief op het Pakhuis-terras…het was allemaal ontspannen en vrolijk, vandaag.

Tot ge dan in de Lange Munt loopt en er vlak naast u een vrouw op de grond valt. En dat die stuipen krijgt en haar man haar probeert in bedwang te houden. En dat die vrouw blauw wordt en het bewustzijn verliest. En dat er gezegd wordt dat er geen pols meer is. Als ge u met de beste wil van de wereld niks meer weet te herinneren van de talrijke CPR-lessen die ge hebt gevolgd vroeger. En als ge dan langs de terrassen op de vrijdagsmarkt loopt roepend om een dokter of een verpleegkundige en in uw hoofd zit maar één zin: als er nu niks gedaan wordt, dan gaat die dood.

Dan is dat precies allemaal minder ontspannen opeens.

Een meisje dat passeerde herinnerde zich -thank god- wel nog haar EHBO-cursus en heeft de vrouw weer bijgebracht. Toen de ambulance er 25 (!) minuten later was, kon de mevrouw al opnieuw een beetje spreken. Dus het zal wel goed komen allemaal. En ik ga deze zomer op EHBO-opfrissing.