Alles van waarde is weerloos
Dat het altijd dezelfde mensen zijn, die ge tegenkomt op van die optredens met luide gitaren. En altijd dezelfde bloggers ook.
Als ik tijd heb, één van de komende, een verslag. Over hoe er veel volk was en het luid stond maar ook veel leuker bleek dan ik had gedacht. En over hoe het sterk begon, dan een dipje kreeg, daarna weer beter ging en hoe de bis een ware climax was.
Kijkt. Ik moet al geen verslag meer schrijven zie.
U las het al hier en daar: dit weekend is er serieus gewerkt bij ons in het nieuwe huis. Op zaterdag werd mijn bureau door papa, mijn nonkel, mijn lief en ikzelve verder van behang ontdaan, geplamuurd en geschuurd. Papa kon zelfs al een band vliesbehang kleven en het zag er zeer mooi uit. Mama en tante waren ondertussen boven al linoleum aan het afsteken. En ‘s avonds heb ik henk moeten wegsleuren van die vloeren, want aangezien hij net een nieuw speelgoedje cadeau had gekregen, was hij nogal enthousiast. Het is een schuurmachine! Het is een steekmes! Het is een zaag! Het werkt op elektriek! Het maakt veel lawaai! Mannenspeelgoed, kortom.
Zondag meer van dat: papa en mama deden verder met behangen. Tante, ikzelf, nonkel en lief gingen onderwijl de vloeren te lijf met de meest gesofisticeerde powertools. Ook in mankracht kregen we versterking, en wel in de persoon van Huug en klijn. Blazers, schrapers, steekmessen en chemische middelen en geïmproviseerde koffiemachines.
Maandag tot slot werden opnieuw verse manschappen aangevoerd: Tom, Stijn, Jona en Fiona-die-eigenlijk-ook-jona-moest-heten maar dat mocht niet kwamen hun frustraties botvieren en aanscherpen op de vloer.
Dankuwels en Vip-kaarten voor de housewarming voor mama en papa, tante en nonkel, Stijn, Jona, Tom, Fiona, Klijn en Huug. Jullie heersen zeer zwaar.
Stand van zaken na drie dagen hard labeur:
– bureau drie kwart behangen en het ziet er fantastisch uit
– vloer van de kleine kamer is klaar voor de schuurmachine
– vloer van de hal is 90% klaar
– vloer van de slaapkamer: ongeveer de helft klaar
– mijn benen, armen, rug en nek doen veel pijn
Op naar de volgende!
Vanavond waren we op try-out festival bij De Vieze Gasten, in de Reinaertstraat. De Brugse Poort is dat, de wijk waar we in juli gaan wonen.
Na de voorstelling in de auto naar huis, want morgen is examendag. Op het eind van de Reinaerstraat kan je naar links of naar rechts. Links is de weg naar ons huidige huis. Rechts de weg naar het nieuwe huis.
Mijn eerste instinctieve reflex was naar rechts rijden en ik moest mezelf zowaar corrigeren. How cool is that, jong.
Gisteren was ik in de grote slaapkamer linoleum aan het afsteken, toen lief mij riep. Mijn papa, die beneden aan het behang bezig was, had mij efkes nodig. Ik wandel de trap af en in onze hal zie ik mijn breed grijnzende vader en dit:
Blijkbaar zat het spandoek in de doos met behangvodden die ergens op de zolder van mijn ouderlijke huis stond, en toen papa iets zocht om de parket mee te beschermen, was het opgedoken.
Ik vermoed dat het dateert van rond de eerste zwarte zondag, nu bijna dertien jaar geleden. De tijd van de Nie Wieder Faschismus, de grote scholierenbetogingen en het zeventig punten programma, dat niks aan de verbeelding overliet.
Dat linkse rat-gedoe zat er al redelijks vroeg in, zo blijkt. *maakt vuist*
(Ja, we zijn wel degelijk ook goed opgeschoten, met hulp van de zeer vaardige handen van papa, mama en mijn tante en nonkel. Een volledig verslag volgt na het weekend.)
