Manman, zo frustrerend. De draadloze brol hier valt altijd maar weg. Om zot van te worden als ge probeert te werken.
grmpf.
Zo lang heeft het optreden van The Horrors geduurd, vanavond. Het was wijs, dat wel. De zanger lijkt een beetje op Xander, maar dan griezeliger. Ik was verder ook weer helemaal niet gekleed voor de gelegenheid: mijn gifgroene trui en blauwe jeans was niet echt blending in met het zwart en het — euhm — zwart van de overige dames. Eigenlijk zou ik daar beter eens van tevoren over nadenken. Vijgen (de week) na Pasen.
Ik heb wel buttons gekocht met vleermuizen op en “i am a horror”. Ha!
Deze nacht even voor twee naar huis gefietst, lief met een compagnon achterlatend in de Minor Swing, het enige café in Gent waar ook paardjes binnenmogen.
Het was een fijne avond geweest: uit eten met vrienden in een fantastisch restaurant, heerlijke tonijn gegeten en chocoladetaart toe. Geanimeerde gesprekken, gelach in de lentenacht…u kent het wel. Daarna naar Hot Club De Gand voor een terras en dan dus naar huis wegens doodmoe.
Een paar uur later droomde ik heel griezelig: iemand achtervolgde me in ons huis en ik stormde trappen op en af, struikelend en vallend en doodsbang. Op een bepaald moment ben ik met een schok wakkergeworden en toen ik mijn ogen opendeed zag ik een schim in onze slaapkamer. Het bleek -natuurlijk- lief te zijn die net thuiskwam, maar toen ik dat doorhad was ik al helemaal in paniek. Totale, overrompelende angst en ik helemaal van de kaart.
Het heeft bijna een kwartier geduurd voor mijn hart weer aan normaal tempo sloeg. Een half uur voor ik mijn ogen durfde dicht te doen. En meer dan een uur voor ik mijn schrik onder controle had en weer in slaap kon geraken. Brrrr.