Zaterdag was vriendin B. jarig. Hoera! De juffrouw had een paar weken geleden eens laten vallen dat ze marokkaanse theeglaasjes bijzonder mooi vindt, en wel in gigantische hoeveelheden. Attent als ik ben had ik dat opgeslagen in mijn interne cadeautjesgeheugen en dus trok ik donderdag op zoektocht naar de theeglaasjes, in gekleurd glas en grote hoeveelheden.

Kan geen probleem zijn, dacht ik, we wonen immers in Sluizeken-Ham en daar is multiculturele dink de dagelijkse realiteit. Bovendien wordt de allochtone gemeenschap in onze buurt gekenmerkt door entrepeneurschap en hebben wij dus een ruim aanbod winkels waar gordijnstof, potterie en servies aan de lopende meter verkocht worden.

Wij dus naar de sleepstraat en daar winkel in winkel uit, op zoek naar de theeglaasjes. Edoch: dergelijke glazen zijn blijkbaar Marokkaans, de winkels in de sleepstraat hoofdzakelijk Turks. Silly me. Turkse theeglaasjes zijn immers een maat kleiner en komen in gewoon transparant glas.
Na vijf winkels stelde ik aan de vriendelijke mevrouw –die me net had verteld dat de glaasjes die ik zocht ook niet in hun assortiment zaten– dezelfde vraag als aan de vorige winkeliers: “Heeft u er enig idee van waar ik zo’n glazen kan kopen?”.

Waarop ze me aankeek, met haar ogen rolde en gortdroog “In de Casa” antwoordde.