Gisteren naar Rotterdam geweest om te kijken naar Javier Guzman, naar zijn programma “Delirium”. Het was niet wat ik ervan had verwacht, maar ik merk wel dat ik er nu al sinds gisterenavond mee bezig ben in mijn hoofd.

Achteraf hebben we nog even met hem gepraat en hij lijkt een fijne en sterke meneer. Hij zei zelf dat hij tegenwoordig veel meer belang hechtte aan het verhaal dan aan de lach en ik denk dat dat precies is wat ik niet had verwacht. Maar een verhaal vertelt hij wel degelijk. Hij loopt daarbij zodanig met zijn ziel onder de arm dat het bij momenten pijn doet. En laat ik dat nu eigenlijk wel mooi vinden, op z’n tijd.

Straks, of morgen, meer op Het Project.

In kader van onze midi-midlife-crisis hebben vriendin klijn, vriendin E. en ikzelve gisterenavond kortstondig ons gezelschap in de Paganini verlaten voor een kleine trip naar de overpoort en down memory lane. We zijn zowaar een half uur naar De Pallieter geweest, alwaar Tim nog steeds de draaitafels beroert en waar de dingen eigenlijk niet zoveel veranderd zijn. Keiharde muziek, een massa dansende studenten en mensen bovenop tafels. Tim heeft zelfs zijn muziek een beetje aangepast aan onze leeftijd en al.

We hebben een spa gedronken, een beetje staan lachen en dan zijn we teruggekeerd naar het rustige café. Een half uur per academiejaar in de overpoort lijkt me ruimschoots voldoende.

Het is ondertussen meer dan 15 jaar oud, maar ik blijf erbij: Achtung Baby van U2 is één van de beste pop-platen ooit gemaakt.

De drummer van Metallica had dit liedje trouwens als openingsdans.