Day: February 25, 2007

Ja!

Life of Agony.

Ben ik de enige die bij de nieuwe (overigens: hoera hallo zo goed maat) CD van Bloc Party spontaan aan het indertijd redelijks fantastische Life Of Agony moet denken? Aha, ik dacht het niet, inderdaad.

Ik heb daar geen enkele CD meer van blijkbaar, maar ik heb net een aantal nummers downgeload (that’s what the hip kids do, these days) vanop de iTunes-winkel. Bijgevolg heb ik ontdekt dat ik Through and Through, Fears, Let’s Pretend en Underground nog steeds rats vanbuiten ken. Dat was in die tijd al niet zo eenvoudig, maar ondertussen is het toch 10 jaar of meer geleden…het geheugen is echt wel vreemd bijwijlen.

Qua melancholie kan dit trouwens ook wel tellen, is het niet?



En al

Proficiat met uw nieuwe badkamer, trouwens.

De titel is één van de grappigste zinnen die ik de laatste weken heb gehoord, maar u krijgt er nog wel een keer meer uitleg over, ten gepaste tijde. Nu mag dat niet, zoals er zoveel dingen niet mogen tegenwoordig.

Het is een donkere dag vandaag, met veel regen en dus kan een mens niet veel anders dan praktische dingen afhandelen. Uitzoeken hoe leningen in elkaar zitten, een les of zes voorbereiden, een artikel schrijven.
Living on the edge betekent op zo’n dag: truien met een etiket “handwas” toch in de machine stoppen wegens te lui. Ik dan, niet de truien. Truien kunnen niet lui zijn, want truien hebben geen emoties. Al beweerde Herman De Coninck ooit van wel, in een gedicht. Maar dat is een geheel andere zaak.

De truien zitten in de machine, en ik wacht gespannen af. Als alles er deftig uitkomt schept dat immers mogelijkheden voor de toekomst. Als ze krimpen, dan hebben we meteen geen handwas-truien meer en is dat probleem ook al weer van de baan.

Soms kunt ge gewoon niet verliezen.