Ben ik de enige die bij de nieuwe (overigens: hoera hallo zo goed maat) CD van Bloc Party spontaan aan het indertijd redelijks fantastische Life Of Agony moet denken? Aha, ik dacht het niet, inderdaad.
Ik heb daar geen enkele CD meer van blijkbaar, maar ik heb net een aantal nummers downgeload (that’s what the hip kids do, these days) vanop de iTunes-winkel. Bijgevolg heb ik ontdekt dat ik Through and Through, Fears, Let’s Pretend en Underground nog steeds rats vanbuiten ken. Dat was in die tijd al niet zo eenvoudig, maar ondertussen is het toch 10 jaar of meer geleden…het geheugen is echt wel vreemd bijwijlen.
Qua melancholie kan dit trouwens ook wel tellen, is het niet?