Gisteren naar Rotterdam geweest om te kijken naar Javier Guzman, naar zijn programma “Delirium”. Het was niet wat ik ervan had verwacht, maar ik merk wel dat ik er nu al sinds gisterenavond mee bezig ben in mijn hoofd.

Achteraf hebben we nog even met hem gepraat en hij lijkt een fijne en sterke meneer. Hij zei zelf dat hij tegenwoordig veel meer belang hechtte aan het verhaal dan aan de lach en ik denk dat dat precies is wat ik niet had verwacht. Maar een verhaal vertelt hij wel degelijk. Hij loopt daarbij zodanig met zijn ziel onder de arm dat het bij momenten pijn doet. En laat ik dat nu eigenlijk wel mooi vinden, op z’n tijd.

Straks, of morgen, meer op Het Project.