Hij zingt en speelt gitaar, een verdiep lager dan waar ik zit te schrijven. Eerst hoor ik het niet, want ik werk en ben geconcentreerd. Zo gaat dat met dat hoofd van mij als ik veel moet denken. Zijn stem en de gitaar zijn bovendien een vertrouwd achtergrondgeluid in ons huis, zoals de verwarming die zacht sist en de kat die de trap op-en neerrent. Na een tijd hoor je dat niet meer.

Dan dringt het plots wel door, want ik hoor een muziekje dat ik mooi vind. Zo een dat soms dagen in mijn hoofd kan ruisen en dan af en toe zorgt voor wat melancholie. Ik stop met werken en luister.
Ik krijg daar glimlachjes van rond mijn lippen, als ik zijn stem door het plafond en de plankenvloer hoor sijpelen. Mijn concentratie is helemaal weg. Ik luister maar wil stiekem ook kijken nu.

Ik denk dat ik hem maar eens een kop koffie breng.

Het zat eraan te komen, dat wist ik wel, maar ik wil toch even heel hard tieren nu. En ik weet:vroeg of laat betaalt ge de prijs van een lief dat op een podium staat.
Maar nu al? Vandaag? Hij is nog niet eens bekend en al.

Er is hier een jongen die lief interviewt hier voor de radio in Leuven. En daarnet vroeg die: “ben jij de vriendin van henk?” Met enige argwaan antwoordde ik van yes. Het was ook nogal doorzichtig: ik was de frigo aan het uitkuisen en dat doe ik niet zomaar bij iedereen thuis.
En toen vroeg hij:” Aha, mag ik je dan straks ook even interviewen?”. Ik heb van pure consternatie eerst waarom gevraagd en dan maar aarzelend “euh ja zekers.” gezegd, want mijn waarom klonk zo onbeleefd.

Aaargh. Ik doe dat al niet graag voor Gentblogt en nu moet het al voor mijn vent ook.