Een stokje gekregen van Michel, dus hier gaan we weer. En ik gooi het daarna naar Lien, naar Lief en naar Vinnie (dat laatste om het eens weg te gooien van de usual suspects….) Vangen, kindertjes!

Waar was ik…

Een jaar geleden?
Ik woonde toen nog op mijn appartement, aan de voet van de Sint-Baafskathedraal en officieel alleen. Lief bracht het grootste deel van zijn vrije tijd daar ook door, wegens verkrotting van zijn eigen huis.
Lief en ik hadden een kleine maand eerder -na ettelijke glazen bier en om half zes ‘s morgens- ietwat overmoedig besloten om te gaan samenhokken. Ook in nuchtere toestand vonden we dat nog een goed idee, maar de plannen waren een beetje op lange baan geschoven uit realiteitszin.
Op werkgebied begon ik ongeveer mijn draai te vinden in mijn nieuwe job en dat was een fijn gevoel.Gentblogt bestond twee maanden en dat zorgde er dan weer voor dat ik zwaar overwerkt was: ik schreef toen iedere dag een stukje en zaagde bekende Gentenaren de oren van het hoofd om stukjes te schrijven.
Verder was er ook veel gemis, in die tijd: Los Gringos waren toen 3 maand weg en dat begon te knagen, vriendin B. was een man gevolgd naar het verre Genk…op vriendschapsgebied was het even zoeken op dat moment.
Op de lichtbak liep Tempation Island, en blijkbaar ergerde ik me daar toen ook aan. Er zijn nog zekerheden.

Vijf jaar geleden?

Ik woonde toen nog thuis bij mama en papa, in het dorp. Ik ging uit in het jeugdhuis en steeds vaker in Gent. Ik had een hond die Sloeber heette en die toen al zestien jaar oud was.
Ik had toen een ander lief dan nu, een brave jongen maar op dat moment boterde het al niet zo goed meer, denk ik. Die zomer is het alleszins uitgeraakt, na drie jaar ofzo.
Ik werkte bijna een jaar op de fabriek en deed dat toen al niet zo graag meer. Maar het verdiende goed en de collega’s waren tof.
Los Gringos waren in Nieuw-Zeeland voor 9 maand en ik miste hen toch wel redelijks. Ik ging vooral om met de mensen van het jeugdhuis.
Ik speelde met het idee om naar de stad te trekken om daar alleen te gaan wonen en de meeste mensen verklaarden me gek.

Tien jaar geleden?

Ik zat in mijn eerste kandidatuur Germaanse in 1996. Ik zat ook en vooral in de Krawietel, alwaar Miel, Lode en Nick mijn muzieksmaak mee hielpen bepalen. We trivial pursuitigen tot we erbij neervielen en ik leerde poolen en flipperen. Ik ontdekte bovendien dat ik een zeer krachtig visueel geheugen heb dankzij het computerspel concentration. Een talentje waar ik later misschien nog iets aan zou hebben.
In april was de blok net niet begonnen en was ik waarschijnlijk druk nota’s en cursussen aan het verzamelen om alsnog iets van het academiejaar te redden.
Het was een fijne bende, toen. Behoorlijk rock ‘n roll allemaal, wat twee maand later ook zou blijken uit onze resultaten. We waren redelijks stoer, wij.

Mijn vriendje was S., in het jeugdhuis E. genoemd om redenen die slechts weinig mensen zich herinneren. S. zat nog in het middelbaar want hij had moeten dubbelen wegens (weeral) niet gestudeerd en hij wilde criminoloog, boer of tuinaanlegger worden als hij groot was.
Ketnet en ik schreven elkaar lange brieven. Los Gringos waren kort uit elkaar geweest en door toedoen van ondergetekende en een groen boekje weer gelukkig samen.
Er werden denk ik ook witte marsen georganiseerd, toen.
En de foor was net weg van het Sint-Pietersplein.

Of hoe Kerygma definitief een online chick lit werd.

Het is onderhand wel duidelijk: mijn stop-eens-met-roken-project is duidelijk een succes te noemen. Ik heb de kaap van drie maand overschreden (*gejuich*) en kan met de hand op mijn hart zeggen dat ik nog slechts zelden zin heb ik een sigaret (*the crowd goes wild*).
Bijwerking van het stoppen met roken is echter dat ik een beetje zwaarder geworden ben (*Boe-geroep*). Dat is de logica zelve: ik had mezelf toegelaten om drie maand lang geen aandacht te besteden aan gewicht, wegens alle energie nodig om van de nicotine af te geraken. Taart en snoep en chips en cola en popcorn en ijsjes werden dan ook met kruiwagens tegelijk aangevoerd toe onzent. Nu deze sperperiode echter achter de rug is, is de kogel door de kerk en de teerling geworpen: sinds vandaag is i. op dieet. Zowaar een nieuw projectje, inderdaad.

Waarschijnlijk krijgt u dus de komende weken heel veel te lezen over gezond eten en honger en kilo’s die smelten als sneeuw voor de zon. En ik zal zagen en ambetant doen en mensen uitschelden zonder werkelijk gegronde reden, bijvoorbeeld alleen maar omdat ge sletje van de week zijt in tetteneiland (Rowena! Ge zijt een kalf, kind!) of omdat ge nen degoutante mens zijt (Tom! Laat Katie toch roepen als ze wilt!).

Spannend dat dat hier gaat zijn, maat.

Santa Boogie is niet alleen de meest swingende kat van heel Sluizeken-Ham, hij is ook bijzonder nieuwgierig.
Gisterenavond was ik dinges aan ‘t maken voor bij de boterhammen. Een salade caprese, een beetje verse tonijnsla en een kommetje zelfgemaakte eiersalade. Voor dat laatste had ik dus een eitje gekookt en toen ik de kom van het vuur haalde om het ei te laten schrikken onder koud water, hoorde ik een ijselijk gejank en zag uit mijn ooghoek een zwart-wit-gevlekt beestje van het vuur wegspringen.

Onze kat heeft bij deze proefondervindelijk mogen leren dat (a) een elektrisch vuur warm blijft ook nadat het uitgeschakeld is en dat (b) nieuwsgierigheid niet altijd zo interessant is voor een poezebeest.

De haartjes rond zijn pootkussentjes zijn helemaal verschroeid en hij mankt een beetje. We hebben wel zijn poot een kwartier onder stromend koud water gehouden, want Santa Boogie natuurlijk helemaal een feest vond.