Alles van waarde is weerloos
Iedereen zal ze waarschijnlijk wel hebben: de signalen die je lichaam geeft als je er te lang te veel van eist. Ik heb de laatste weken hard gewerkt en nogal wat stress gehad. Gisteren was er dan opendeurdag op school, wat mijn recuperatie-periode met een dag reduceerde. Gisterenavond had ik de steken in mijn achterhoofd die ik nog kende van een paar maand geleden. En deze ochtend bleek een zeer mooie koortsblaas mijn onderlip te sieren.
Hm. Beetje kalmer aan doen, me dunkt.
Wij hebben sinds een week een heuse CD-speler in onze Ford Feest zitten, dat had u misschien al gehoord op die andere weblog. En dat is leuk.
Vandaag was het Hooverphonic door de boxen, want die heb ik goedkoop in de Mediamarkt gekocht.
En toen ik aan het rode licht even mijn ogen sloot tijdens Mad about You, was ik weer in een gamele camionette op weg naar Bordeaux, mijn blote voeten op het dashboard, een zonnebril op mijn neus en lange gesprekken voerend over het leven en de toekomst met vriend P. .
We hadden toen allebei pas behoorlijk wat liefde verloren en waren op de vlucht voor de bijhorende melacholie en de Gentse Feesten, die toen een beetje vies begonnen te ruiken. Het was juli 2004 en de tocht was niet zonder hindernissen: bijna 24 uur waren we onderweg naar de Atlantique. Op een tukje van 3 uur na, op een parking 300 km voor Bordeaux, waren we wakker gebleven.
Veel werd echter goed gemaakt door een duik in de oceaan en een ricard aan het strand bij aankomst, in gezelschap van vriend ketnet en zijn vrouw. Instant vakantie.
Po en Xa4, K., de jongen-wiens-naam-ik-ben-vergeten en Los Gringos vervoegden het gezelschap later die week.
Het werd een vakantie van zee, camionettes, strand, surf, zon en vrienden. Van door de zon verbrande vrolijkheid, pastis en petanque. Van verdriet vergeten en van Hooverphonic.
Good times.
*haalt diep adem en slaat nog een kop koffie achterover*
Na een onrustige nacht (fuckin hell, mijn rug doet zeer. maar ik ga er niet over zagen want het is nietske in vergelijking met hem) toch uit mijn bed gerold, voor wat opnieuw een drukke vrije dag belooft te worden.
First up: les geven over publisher aan mijn collega’s-vrijwilligers en beroepskrachten van het meisjeshuis. Deze week de beginners, volgende week de gevorderden. Spannend is dat, want tot gister had ik nog nooit met publisher gewerkt.
Daarna: naar de mama en de papa en boodschappen doen voor vanavond.
En eigenlijk zou ik nog een nieuwe jeansbroek willen en onder de zonnebank moeten voor mijn tanende energiepijlpeil.
En vanavond gaan we naar antwerpen voor dinner en drinks.
*drukt publish en holt de deur uit*
WTF?
Zitten lief te zappen en hoor ik plots
“Het huishoudbudget van deze week hangt af van het aantal striemen van zweepslagen dat na 24 uur nog steeds zichtbaar is.”
Denk ik: “Oh,wijs. Het is een parodie op Big Brother.”
Maar neen hoor: het is gewoon de echte Big Brother.
Zieke mensen, zeg ik u.