Year: 2006

Neen!

Pool.

Het is een Pool, dames en heren. En hij heeft al bekend ook.
Ge ziet dat toch direct é, dat dat katholieke mensen zijn in Polen: die bekennen tenminste als ze iets fout gedaan hebben. Het zou bij die islamieten geen waar zijn.

(En moest ge het niet doorhebben: ja, ik ben met u aan het lachen. U daar, die in kranten allerhande en aan den toog van ieder café verkondigde dat “de imans al zullen gemaakt hebben dat ze al lang veilig in de woestijn zitten”. U daar, die al dat krapuul een donkere huidskleur heeft gegeven in uw gedachten. U daar, met uw westers superioriteitsgevoel en uw rotsvast geloof dat uw soort het enige goede is, uw cultuur de enige zuivere en uw denkpatroon het enige correcte. Ik ben met u aan het lachen, ja. Meer nog: ik wijs u aan, met een priemende vinger en ik zeg: ge moest u schamen.)

Ja!

Dakterras.

De avond valt, de eendjes zwemmen in het water richting sluis. Mensen joggen op het pad hier beneden en Santa Boogie verkent het dak van de buren.
Ik heb de zetel buiten gezet, speciaal voor de eerste zachte lente-avond. Mijn blote voeten rusten op het hout van het terras en naast me op de tafel staat een orchidee in botjes die bijna openbarsten. De druivelaar krijgt scheuten, de kruiden tieren welig.

Het is stil en zacht. Het draadloos internet doet zijn werk en ik ook: voor de examens, om precies te zijn.
Als ik naast mijn scherm kijk, zie ik de torens van Gent: de boekentoren, sint-baafs, sint-jacobs, het belfort, het gravensteen en het rabot.

Op zo’n avond denk ik: Gent, lieve mensen, is the best of all cities. Met geen stokken krijgen ze mij hier weg.

Ja!

Lente in het groentenpakket.

Aangezien wij van die biologische en ge-en-ga-geer-de mensen zijn die als één wonderbaarlijk geheel met de natuur rondom ons leven, hebben wij een abonnement op een groentenpakket van De Wassende Maan, een tuinbouwcoöperatieve. Allez, dat van dat biologisch bewustzijn is eigenlijk niet helemaal waar, maar ik moet toch toegeven dat ik in de afgelopen zes maand het volgen van het ritme van de natuur ben beginnen appreciëren.
We zijn ons daar te weinig van bewust, vind ik, dat groenten seizoensgebonden zijn. De consumptiemens van tegenwoordig: dat eet sla in het putjen van de winter en rode kool in de zomer zonder erbij stil te staan wat voor belasting dat betekent voor de aarde en het milieu. Of zoiets.
Eigenlijk bedoel ik dat het bewustmakend werkt, zo’n groentenpakket. En dat het ook wel iets met verlangen te maken heeft en geduld en afwachten. En met vreugde als geduld beloond wordt. Helemaal anti-instant-bevrediging van de carrefour en den delhaize.
Om maar te zeggen: na maanden van schaarste en kool en bietjes en rapen ben ik bijzonder euforisch over het pakket dat er donderdag aankomt. Spinazie, eikenbladsla, wortel, warmoes en komkommer. yummi!

(en trouwens: ik zou het iedereen aanraden, dat groentenpakket. De groenten zijn lekkerder, het neemt heel wat beslissingsstress weg en het is ongelooflijk makkelijk. Bovendien is het ook nog eens bijzonder goedkoop. En er zijn ook proefabonnementjes…)

Neen!

Het is me wat.

Er zitten tientallen stukjes in mijn hoofd, dingen waar ik nog over wil schrijven en dingen die ik dringend een keer moet vertellen. Maar ik kom er niet toe.
Ik puzzel me te pletter aan de woorden en ik doe dat niet graag. Schrijven is alleen maar leuk als het in één keer uit je hoofd gevloeid komt, via je vingers naar het toetsenbord. Als een onhoudbare stroom van woorden die vanzelf in de juiste volgorde staan.
Als ik echter moet beginnen nadenken over zinsconstructies en vocabularium, dan is de lol er snel af.
Bovendien zit er vanalles in mijn kop dat mijn aandacht afleidt van mijn interesse in het triviale en net dat heb ik nodig om stukjes op Kerygma te schrijven.
Ik puzzel aan het examenrooster. En ik stel in mijn hoofd al vragen op. Ik kan me bijgevolg niet concentreren.

Misschien eerst een die andere dingen aan de kant krijgen en dan een nieuwe poging doen.

internet

Com.

Ja, we waren er wel degelijk, op de Blogcom. Toegegeven, het was een blitzbezoek, ingepast tussen twee andere activiteiten. Vooraf: een etentje met de eskimo-com en co. Achteraf: een bezoekje aan de lokale comedy com, de zogenaamde comcom.

Beetje rondgekeken, pintje gedronken, dag gezegd tegen een paar mensen en dat was het.
Social networking is al niet echt aan mij besteed, evenmin als toestanden waar ik het grootste deel van de mensen niet ken. Ik was dus een beetje op mijn ongemak.
Ik heb een veel fellere bek in Gent, zo blijkt maar weer.