Year: 2006

internet

De porno van Tom.

Een hele dag examens gehad en daarna leest een mens een beetje ter ontspanning in zijn RSS-reader. Talk of the day: Tom had kinderporno op zijn computer.
Er zijn de mensen die resoluut “vuile klootzak” zeggen. Er zijn de mensen die vinden dat De Standaard zich aan sensatiezucht heeft bezondigd. Er zijn de mensen die er nuancerend over doen en zich afvragen hoe erg het wel was en proberen uit te leggen dat we niet moeten reageren voor we echt weten waarover het gaat. En dan is er Stevenn, wiens idee in deze het dichts bij het mijne aansluit, denk ik: dat het erg moet zijn voor alle betrokkenen.

Want ja, ik vind dat wel degelijk erg voor alle betrokken partijen. Voor de mama en de papa van Tom, voor zijn vrienden, voor de kinderen, voor de ouders van die kinderen en voor iedereen die zich nu een beetje in zijn vertrouwen beschaamd voelt. Erg voor alle holebi’s ook, die door bepaalde krantenartikels behoorlijk geschoffeerd kunnen zijn, zo kan ik me inbeelden. “TG was een militante homo” in een artikel schrijven is voor deze zaak immers even relevant als pakweg “als ontbijt eet TG graag boterhammekes met nutella”.

En tot slot vind het ook heel erg voor Tom: niet alleen omdat hij door het slijk wordt gehaald en zijn proces wordt gemaakt in de media terwijl dat een rol is die voor het gerecht is weggelegd, maar ook omdat het voor die mens ontzettend moeilijk moet zijn, zijn geaardheid.
Een hele tijd geleden moest een goede vriendin voor haar pro deo-werk aan de balie een twintiger verdedigen die eveneens betrapt was met kinderporno op zijn pc. Op een avond hebben we daarover zitten praten en toen zei er iemand:

Het schijnt dat het een geaardheid is, pedofiel zijn. Iets waar je mee geboren wordt en weinig aan kunt verhelpen. Denk je nu eens in: het moet toch vreselijk zijn als je op jongens van zestien valt, op dezelfde manier zoals ik op blonde carriërevrouwen van rond de 30 val.
Gruwelijk.

Begrijp me niet verkeerd: dit is geen pleidooi voor een algemene aanvaarding van pedofilie als geaardheid. Maar misschien moeten we twee keer nadenken voor we iemand onmiddellijk en zonder pardon brandmerken als vieze klootzak.

werk

Trots.

Ik kan soms zo trots zijn op mijn studenten é maat. Als ze mondeling examen komen afleggen en ze doen dat stuk voor stuk uitstekend, bijvoorbeeld. En als ze dan goochelen met termen als file tranfser protocol of TieCiePie over AaiPie.
Of als ik hun examenoefening Word verbeter en daaruit blijkt dat ze het echt snappen. Dat ze weten wat sectie-eindes zijn en hoe ze tabellen moeten invoegen. Dat ze een tekst kunnen lay-outen in kolommen en prentjes van tinternet kunnen halen en die invoegen in hun word document. Op de juiste plaats, jaja.

Om maar te zeggen: het was een mooie dag in examenland. En er heeft geen enkele student gehuild.

vriendjes

Lien in de politiek.

Zoals velen al weten staat vriendin des huizes Lien Braeckevelt aan de start van een bloeiende politieke carrière. Ze is nummer acht op de spa-lijst voor de gemeenteraad hier in de schoonste stad van ‘t land.
Zoals het een echte blogger betaamd betaamt (inderdaad, u kent haar al van lienweb en van Gentblogt.be) heeft Lien nu ook een weblog waarop u haar eerste stapjes in de politiek kunt volgen. Braeckevelt.be is waar u wezen moet. U moest al weg zijn!

Ja!

Voorbij.

Het is voorbij.
Hier beneden wordt gelachen en geroepen.
Ze zitten rond de tafel en kijken naar het kleine schermpje van de camera.
Ik ben pas thuisgekomen, maar de coach is er blijkbaar al anderhalf uur.

Dat betekent dat het voorbij is, zijn writer’s block. Ik had al een vermoeden, aangezien er de laatste weken weer overal papiertjes met gekrabbel en losse zinnen lagen. En ook omdat hij laatst opeens opstond toen we al een tijdje in bed lagen, om iets op te schrijven. Dat hij sinds enige tijd nogal afgeleid is en vaak peinzend voor zich uitstaart, dat gaf ook al goede hoop. Ik was het echter niet zeker: het had ook nog schijnvoorbijzijn kunnen wezen, want dat hebben we ook al eens gehad. Maar dan was de coach dus al weer weggeweest. Over een schijnvoorbije writer’s block kan je immers geen 90 minuten praten.

Dames en Heren,
Loebas, het nieuwe en eerste avondvullende programma van mijn lief, is aan de eindspurt naar de première begonnen. Er moest nog een half uurtje materiaal bij en dat wordt vanaf nu hier ten huize gecreëerd.
U kunt het resultaat in try-out zien deze zomer hier, hier, hier en hier. Of u kunt de premiere eind september afwachten…