Ik heb de compulsieve neiging om iedere dag iets te schrijven alhier. Allez, dat is eigenlijk fout gezegd. Beter: ik heb de compulsieve neiging om iedere dag iets te publiceren op dit weblog.
Het is namelijk zo dat ik iedere dag tussen de tien en de vijftien stukjes schrijf. Notities maak. De meeste daarvan zijn niet voor publicatie, want gaan de buitenwereld geen ene zak aan of zijn gewoon totaal oninteressant (hoewel trouwe lezers zullen getuigen dat “interessant” niet echt een toprioriteit is alhier. Zo’n beetje even prioritair als hygiëne in de Boliviaanse altiplano’s.). Edoch: normaal gesproken is er iedere dag wel iets dat publiceerbaar is. Minimum.

De laatste dagen zijn de dingen die ik schrijf echter te persoonlijk. En toch heb ik die compulsieve neiging om hier toch iets te publiceren.

Bon. Daar zijn we ook alweer vanaf.

Het is in huis of alle dingen staan te sterven.

Eeuwige dankbaarheid voor degene die weet uit welk boek ik deze zin ooit in mijn nota-boekje heb overgekrabbeld. Ik heb het er niet bijgenoteerd, jammergenoeg, maar ik moest eraan denken vanmiddag terwijl ik de frigo aan het uitkuisen was. Er was een fles melk omgevallen en we weten allemaal welk een effect zoiets kan hebben na een aantal dagen.
Later vanmiddag moest ik er weer aan denken, toen ik de orchidee die al zijn bloemen is kwijtgeraakt zag in de veranda. En daarnet opnieuw, toen ik in de traphal alweer herfstbladeren vond die door de kat werden binnengebracht.

Ik heb het gegoogled maar ik vind het niet terug. Damn you, internet! Duizenden sites over blote tetten, maar dan zoekt een mens eens een klein zinnetje op en blijkt er geen referentie over te bestaan.

zot word ik daarvan.