Alles van waarde is weerloos
Italië tegen Frankrijk.
Ik denk dat ik maar eens voor Frankrijk ben, hoewel beiden bij mijn eerder favoriete ploegen van dit WK behoren. Mij hoort u alleszins niet klagen over deze finale.
Frankrijk, dus. En dan vooral omdat ik de grote Zinedine een mooi afscheid wens. De man verdient het.
Gisterenavond was de tweede avond van de Gentse Feesten. En het was de Gentse Feesten op zijn best: geen toeristen, gezellige boel en veel rondhangende vrienden. Eerst op het terras van de Charlatan met vriendin K. en haar luver, en met Lien en het radiofonisch instituut. (Trouwens: vriendin K. heeft twee voorstellingen op de Feesten: met De Wentelteefjes en met LAVA (straattheater). Vriendin K. is een uitstekend actrice, dus u moest al kaartjes aan het bestellen zijn, eigenlijk).
Toen bovenvermeld gezelschap naar huis trok omstreeks de klok van twee, gingen wij “nog even dag zeggen, tien minuutjes”. En toen kwamen we familie en old friends tegen. En bloggers en fotografen. En toen was het opeens vijf uur en hadden we bier gedronken uit halveliterblikken.
Vanavond slaan we een avondje over op de Gentse Feesten. Het duurt immers nog 14 dagen.
Gisterenavond zijn, met Rock ‘n Troll, de bierfeesten en een zwoele avond op de Vlasmarkt, de Gentse Feesten eigenlijk al begonnen.
Het was een ietwat vreemde gewaarwording te beseffen dat we daar om vier uur omringd stonden door mensen die we vanaf volgende week tien dagen lang meermaals per nacht zullen tegenkomen. Gent is immers niet meer dan een dorp en het Gentse nachtleven wordt bevolkt door een kleine kudde van dezelfde steeds weerkerende figuren.
Dat wij de helft van de mensen aanwezig op zo’n avond kennen, zegt natuurlijk ook veel over onze eigen tijdsbesteding na zonsondergang.
Misschien moet ik het dit jaar eens anders doen. Meer voorstellingen, meer doen overdag. En minder om zes uur ‘s ochtends met een irish coffee in mijn hand onzin staan verkopen voor de Charlatan. Goede voornemens, zoals elk jaar.
Moa’k é wel al ongeluuflik viel goeste achter nen bodram mee huuflakke en Tierentyn.
ahum.
Ik weet het, ik zou hier eigenlijk niet zo veel over politiek mogen schrijven. En ik heb in het verleden al problemen had met onze extreemrechtse vrienden, dus ik kan me van dergelijke topics eigenlijk beter ver verwijderd houden.
Edoch!
Als er zich niemand meer kwaad maakt in die dingen, dan is het helemaal triest, niet? Dus doe ik het lekker toch. Want ook *ik* heb recht op vrije meningsuiting.
Ten eerste: raar is dat toch, dat het VB de 0110-concerten *voor* verdraagzaamheid onmiddellijk interpreteert als *tegen* hen gericht. Zelfkennis is het begin van wijsheid, zeker? Stof tot nadenken, zowaar.
Ten tweede: we hebben deze namiddag schokkende persmededeling over Helmut Lotti toegestuurd gekregen van onze rechtse vrienden. Die mens zijn vader was blijkbaar ooit VB-militant en dat geeft het VB *uiteraard* het recht om Lotti door het slijk te halen en een ronduit intimiderende brief aan die mens te richten en dan aan de media rond te sturen.
Nadat ze het hebben over Lotti’s vader en hoe verwonderd ze daardoor zijn over zijn deelname aan 0110, sluiten ze af met deze alinea:
Er is een tijd geweest, mijnheer Lotti, dat artiesten zich wijselijk slechts zeer gereserveerd ten overstaan van de politiek opstelden. Het zou misschien goed zijn daar naar terug te keren anders komen ze immers terecht (sic) politiek gewoel en gekrakeel en naar mijn mening is dit nu niet precies de biotoop waarin zij zich thuisvoelen.
Maar elk neemt uiteraard zijn eigen verantwoordelijkheid.
Wat er ook van zij, u hebt uiteraard nog wat bedenktijd.
Hoogachtend,
Francis Van den Eynde
Met dergelijke beschamende en intimiderende acties toont het VB opnieuw zijn ware gelaat, nadat ze zich het laatste jaar krampachtig als een beschaafde partij hebben voorgedaan. Aan de ene kant is het natuurlijk een goede zaak dat ze zich zo laten gaan: misschien gaan meer mensen daardoor opnieuw inzicht krijgen in wat het VB aan de macht zou kunnen betekenen. De schapevacht wordt afgestroopt en de maskers vallen: het recht op vrije meningsuiting dat door hen zo fel werd verdedigd, wordt nu plots met de voeten getreden.
Laat het voor eens en altijd duidelijk wezen: een stem voor het VB is een stem tegen cultuur, tegen kunst, tegen verdraagzaamheid en tegen vrije meningsuiting.
En Helmut: laat u niet doen, gvd. Ik ben geen fan van uw oeuvre, maar als ge optreedt den eerste oktober sta ik vooraan om mijn ziel uit mijn lijf te tieren en u aan te moedigen.
Doen!
Vriendin B. is meer nog dan ikzelf een stadsmens. En ook meer nog dan ikzelf een flairtrut. Fashion-victim-par-excellence, liefhebster van alles wat extreem hip is en adept van dure kappers en beautyfarms. Ze houdt van uitgaan en feestjes en dansen en drukte om zich heen.
Vriendin B. is vorige week bij haar nieuwe liefje ingetrokken. Ze had me het adres doorgestuurd en erbij verteld dat het niet meer in Leuven-centrum was dat ze woonde nu.
Toen ik de naam van het dorp intikte voor Eva van de GPS, voegde Eva daar automatisch de straatnaam aan toe. Ik dacht aan een foutje, maar neen hoor: het dorp heeft maar één straat.
Twee uur later (file in brussel, manmanman) gaf vriendin B. me een rondleiding in haar nieuwe huis en zei ze dingen als “en dit is de schuur” en “die weide is ook van ons” en “je weet dat dit de slachtstal was omdat er hier beton op de vloer is gegoten”. Dit alles vertelde vriendin B. balancerend op huizenhoge goudkleurige pumps, nippend van een vuurrode cocktail en spelend met een blinkende kralenketting.
We hebben over die maffe combinatie vervolgens samen de slappe lach gekregen, wij. En daarna hebben we een Caesar Salad gegeten. Waarna ik heb geconcludeerd dat ze content uitziet, daar op den boerenbuiten.