Naar Wouter wezen kijken en een volgelopen capitole (1600 man) uit zijn dak zien gaan. Ongelooflijk genoten.
Daarna ziek geworden en naar huis gemoeten.

Dus neen, geen frontline voor ons. En geen dag 0 wandeling. En geen uitgaan op vrijdag.

Enkel in de zetel liggen en zagen over buikpijn en misselijkheid. Damn you, spaghettisaus uit den Abajour.

Als het hier de komende tien dagen stil is, vrees niet: u kunt onze avonturen volgen op het project.

Vandaag bijvoorbeeld over mijn activiteiten van gisteren.

Lief strijkt niet want die vindt dat “niet nodig”. Sinds we samenwonen worden zijn kleren wel gestreken, want ik heb mijn lief liever niet te verfrommeld. Probleem echter: ik strijk niet graag.
Oplossing: Nele. Nele is fantastisch. Onze halve vriendenkring prijst deze jongedame consequent de hemel in. Nele helpt namelijk, in ruil voor vet gesubsidieerde dienstencheques, met poetsen en strijken. Ik zou het iedereen aanraden.

De laatste weken loopt het echter een beetje fout bij ons wat betreft het strijken. Nele is namelijk ziek deze week. En vorige week was Nele met verlof. En de week daarvoor had ze examens. Want ja, onze poetshulp studeert aan de Open Universiteit. Sociologie. Weinig mensen hebben een poets- en strijkhulp die sociologie studeert, denk ik.
Maar ik dwaal af. Strijken dus. En het feit dat het dringend moest gebeuren wegens torenhoge bergen opstapelend gewassen goed. En dat ik er dus vanmiddag zelf aan begonnen ben. Na één wasmand had ik er echter genoeg van en heb ik mezelf een kleine pauze toegestaan. Tot vanavond laat ofzo.

Ik zit dus nu in de Flair te lezen, en onze nieuwe lay-out te bewonderen. Maar ondertussen staat de strijkplank hier naast mij. En ik zweer u – erewoord- dat ze beschuldigend naar mij kijkt en dat ik haar hoor sissen dat ik een slechte huisvrouw ben.
I kid you not.