Het is nogal kalm op het Gentse internet, hebben wij de indruk. Zou er iets aan de hand zijn?
(mwoehaha)
Ten huize lief en i. valt alles ondertussen al opnieuw in de juiste plooi. Het huis, de kat, de planten, de frigo: het zag er allemaal een beetje verwaarloosd uit, na tien dagen aandacht voor andere dingen. Lief was aan zijn laatste proper T-shirt toe, vanmiddag. Er was slechts 1 fles water over en ook de voedselvoorraad bleek bijzonder flauw en verlept.

We hebben dan maar plantjes water gegeven, eten en drinken in huis gehaald, de kat geknuffeld, stof gezogen en een was laten draaien.
En een DVD of drie gehaald, voor de broodnodige platte rust van vanavond.

Het leven gaat verder…

Dat stond er op de display van de wekker toen wij in onze nest kropen, deze ochtend.
Gelieve ons dan ook niet kwalijk te nemen dat het hier beetje stil zal zijn vandaag.

Vrienden.
Kameraden.

Zouden we eigenlijk niet beter allemaal gewoon in ons bedde kruipen ipv. weer naar de Feesten te trekken vannacht? Ik heb er al een aantal onder jullie gezien, vanmiddag, en iedereen is moe, kapot, zit zonder stem of heeft geen coördinatie meer.
En toch zal ik jullie straks weer tegenkomen, zonder twijfel.

Vrienden. Is dat allemaal wel zo verstandig?

In de vooravond met Lief datesgewijs afgezakt naar de Bijloke, voor de slotavond van Blue Note. Een gevarieerd programma was ons deel: allereerst een uitstekend Ronny Jordan-trio, dat een paar uitstekende tributes bracht aan grootheden uit het jazzgebeuren. vervolgens een zwaar zuigende “The Original Superstars of Jazz Fusion”: knuffelrock, slecht gezongen platte muziek. Vlak, commercieel en zelfs met een cover van Lionel fucking Ritchie. Beschamend slecht, maar ik zal straks pogen er nog enigszins genuanceerd over te schrijven op Het Project. Afsluiter gisteren was Maceo – The God of Funk – Parker en dat was dan weer wél een uitstekend concert. Fijn dansje gewaagd en me bijzonder geamuseerd.

En daarmee viel het doek over Blue Note Records Festival 2006. De laatste avond geeft bovendien altijd een “het kamp is voorbij” sfeertje en het is altijd fijn daarbij te zijn. Bovendien zijn er bij Blue Note een paar mensen betrokken die me heel nauw aan het hart liggen. Het deed dan ook deugd om vriend P. te zien als koning zijn van de crewkeuken, een gelukkige glimlach om de lippen toen hij vertelde over Maceo’s privé-concertje.
En vooral ook om vriend B. te zien, helemaal zen na de goede afloop en een tevreden maar zwaar vermoeid man.

You did well, boys.