Fijn om te zien, dat Gentblogt ondertussen als schoolvoorbeeld geldt van een goede stadsblog. Wij zijn daar zelf ook zeer content van, dank u.
Matthias noemt voor de vuist weg een aantal dingen die hij denkt nodig te hebben. En ik dacht in de commentaren eens te schrijven wat ik denk dat het magische recept is voor een succesvolle stadsblog, maar eigenlijk is mijn eigen plek daar misschien een betere plaats voor. En dan kunnen de andere Gentbloggers misschien ook vertellen waaraan ze denken dat het ligt, dat het zo goed lukt bij ons.

Ik denk dat de redactie, de mensen dus, het allerbelangrijkste zijn. En dat die ondersteund moeten worden door wat organisatie.

1. Diversiteit
Gentblogt is meer dan een groepje webloggers. Recruteer by all means ook buiten de blogosfeer, want laat ons eerlijk wezen: de interesses van bloggers zijn weinig gevarieerd en daarmee vult men geen toegankelijk weblog. Zorg voor verschillende leeftijden, vrouwen en mannen, verschillende interesses en verschillende levensritmes (de gezinsmens naast de party people, de studenten naast de liefhebber van klassieke concerten)

2. Grote meningen
De meest geschikte redactieleden voor een weblog, zijn mensen met een moeilijk karakter. Zij die over alles een mening hebben en die zo nodig moeten verkondigen. Zij die het nodig vinden om de wereld toe te schreeuwen hoe fantastisch dat optreden wel was.

3. idealisme
Een stadsblog kan naar mijn mening slechts werken als de redactie enorm idealistisch en gedreven is. U verdient er niks mee, u wordt geregeld te kakken gezet, u stopt er veel energie in en u krijgt daar weinig schouderklopjes voor.
Op Gentblogt hebben wij resoluut voor de niet-commerciële weg gekozen en ik denk oprecht dat zulks de enige weg is die werkt.

4. liefde en vriendschap
Haha! De grote woorden zijn eruit. Iedereen die bij Gentblogt meewerkt heeft een overdosis liefde en vriendschap te geef. Wij zien onze stad graag, wij zijn allemaal maten geworden en we houden bij uitbreiding zeer veel van de wereld, de mensen en het leven zelve.

5. Disfunctionaliteit
Soms omschrijven wij onszelf als een zeer dysfunctionele familie. U heeft er geen gedacht van hoeveel keer per week wij hoogoplopende ruzies hebben en hoeveel keer wij daarna weer allemaal vriend worden. Het houdt de spanning erin.

6. online communicatie
Wij hebben een mailinglijst, een wiki en een planningslijst. Als er tegen de middag nog maar vijf mails op de lijst zijn verstuurd, dan beginnen sommige mensen mailtjes te sturen om te testen of het spel niet kapot is.

7. offline communicatie
Iedere maand is er een redactie-vergadering en tussendoor zien/horen de meesten elkaar ook nog af en toe. Op café, of op één of ander evenement.

8. vzw
Wij zijn een vzw, als legaal dinges. Dat helpt, dat alles geregeld is.

Waarschuwing: voor mensen die niet in huizen geïnteresseerd zijn: saai voer. Maar ik schrijf het toch, want ik wil later kunnen opzoeken wat we precies allemaal bezocht hadden en al. En het is mijn weblog, dus waar moeit u zich eigenlijk mee?

Vandaag voor het eerst echt huizen weest bekijken. Vanbinnen en al.

Het eerste huis: een kijkdag van een openbare verkoop op Sint-Amandsberg. Het huis was in vreselijk slechte staat, er was veel te veel in gerookt (Vies is dat, trouwens. Sigaretten stinken meer dan ik kon vermoeden.) en het lag sowieso te ver van het centrum af. Afgekeurd dus, maar het bezoek was wel voor iets goed aangezien we de familie van de overleden bewoonster drie absoluut allerschattigste keukenkasten hebben afgeluisd. Voor de mensen die al in ons huis zijn geweest: dezelfde serie als de baby-blauwe keuken- en kolomkast die nu in onze eetkamer staan. Nog meer rommel uit de jaren 40-50, dat heeft u goed geraden.
Dertig euroots en volgende week gaan we de boel opladen. Voor liefhebbers van oude en antieke meubels/kasten: er staan er nog een paar mooie. Mail mij voor het adres!

Het tweede huis lag ook op Sint-Amandsberg, in een straat evenwijdig aan die waar het gezin lief-zijn-zusje woont. Een rustige, fijne buurt, vlakbij een aan te leggen park en op fietsafstand van de stad. Prachtige gevel, mooi huis, veel ruimte en in zeer goede staat. 215.000 euro vraagprijs, dus dat viel best mee. Jammer genoeg te weinig licht, vonden wij. Geen coup de foudre dus, en aangezien we ook nog maar vier dagen zoeken, is dat wel een vereiste momenteel.
Bovendien heb ik gisteren eigenlijk besloten eerst een maand of zes in het centrum te willen zoeken. We kunnen dan nog steeds ons actie-terrein verleggen naar de rand, als het centrum niet haalbaar blijkt….

Het derde huis was het beste dat we tot nu toe al gezien hebben. Gelegen in rustige zijstraat van de Kortrijkse Steenweg: een kilometer van het station, twee kilometer van de korenmarkt. Centrum dus.
Het huis had een gemiddelde living (niet supergroot), een deftige keuken, een tuintje, een badkamer met douche en vier slaapkamers. Bovendien was ook de zolder afgemaakt met velux, isolatie en planken wat voor een vijfde, zeer ruime kamer zorgde.
Overal dubbel glas, nieuw dak, aluminium ramen en elektriciteit in orde. Planken vloeren en alles in goede staat. Minpuntje was het ontbreken van centrale verwarming. De vraagprijs bleek 265.000 euro, wat iets boven ons budget lag, maar we waren er toch wel redelijk voor te vinden.

Huis nummer vier ligt in dezelfde straat en omvat: een sousterrain dat op een tuintje uitkomt, een living en vier slaapkamers. Niet aanwezig: badkamer, centrale verwarming, deftige elektriciteit, een deftig dak, goed plakwerk en een keuken. Wel aanwezig: vocht in de muren, een vieze rokersgeur en veel stof en vuil.
Ook aanwezig: vier ton charme die ervoor zorgde dat lief prompt verliefd werd op het huis. Mijn realiteitszin zei echter dat we zo’n huis niet aankunnen: 235 vraagprijs en dan nog een massa verbouwingen? Vergeet het maar.

Nu was huis nummer drie echt wel een mooi huis, dus belden wij mijn mama en papa voor een reality check. En zij gingen net visjes halen in de stad, dus gingen we samen met hen nog eens kijken. Een half uur later zaten we gevieren koffie te drinken, een optie tot volgende zaterdag op zak. Het was toen al duidelijk echter dat we het waarschijnlijk niet zouden doen: te veel geld voor een huis waar we niet allebei 100% zot van waren. Te veel kleine gebreken die bricolerend weggestopt waren. Niet goed genoeg, dus.
Een uur later kregen we in de auto telefoon: of we bereid waren de vraagprijs te geven, want dat men een bod had gekregen van andere mensen die die wel wilden geven. Aangezien wij daar niet toe bereid waren, hebben we de optie opgegeven.

Al bij al was dit een productieve dag. We hebben veel bijgeleerd, de spits is eraf en ik heb het gevoel dat ik de volgende keer al minder stress ga hebben (Aaargh. beslissingen nemen….niet mijn beste kant. mensen die ik niet ken te woord staan…nog veel minder). En we hebben als eens een optie gehad op een huis. En we hebben nieuwe keukenkasten.