Dazed & Confused, eigenlijk is dat wel een goed boekske, zo merk ik net.
(Lief koopt dat als sinds we samenwonen elke maand, maar ik heb er nooit eerder in gelezen wegens ziet er te hip uit.)
Vanmiddag was het voor te lachen, hier aan onze kleine keukentafel. Lien was hier en Michel ook, want we hebben de campagneblog van Lien grondig gerestyled (ga eens kijken en laat weten wat u vindt, trouwens).
We hadden alledrie onze laptop bij, en dan alledrie inbellen op het draadloos netwerk en praten over sites waar we dan alledrie tegelijk naartoe surften.Whiiiii. Precies één van die LAN-parties, maar dan aan de keukentafel. En niet met een LAN, eigenlijk. En ook niet met spellekes. Maar toch.
En hoewel Lief geen gemene opmerking gaf toen hij in de keuken passeerde, zag ik duidelijk een zeer onverholen “Bende nerds” in zijn blik.
Soms pas ik *echt* niet bij zijn imago, denk ik dan. Maar daarna denk ik meteen aan de fysica-fuif die hij graag wil geven en dan maak ik me al minder zorgen.
Dr. Oetker-pizza. De nummer acht van de sossen heeft ze altijd in de diepvries en toen wij op reis vertrokken had ik er een hele vracht in huis gehaald. We hadden namelijk cat-sitters, en iedereen weet dat cat-sitters voorzien moeten zijn van de nodige porties junk-food.
Na onze thuiskomst bleken er nog een paar over te zijn en nu eet ik er af en toe zo eentje op, als ik geen tijd of zin heb om te koken. Want hoewel ik niet echt van pizza hou, zijn de Dr. Oetkers wel om te vormen tot een smakelijk substituut van boterhammen. Paar olijven erop, een drietal plakjes geitenkaas, een paar champignons en een halve tomaat in schijfjes. Alles bestrooien met versgeraspte parmesan en een hoop provencaalse kruiden en hey presto.
Er zit er nu één in de oven, zelfs, klaar binnen vijf minuten.
Bon. U was alweer live getuige van een bijzonder boeiende episode uit het fascinerende leven van i.
*zucht*
Michel heeft overmaat van gelijk.
Die helmen en zwaarden, dat is helemaal belachelijk. En ik zei het gisteren nog tegen mijn lief:
Ik kan het niet genoeg herhalen, maar er staat echt een maximumleeftijd op twee staartjes in uw haar dragen. 15 jaar ofzo.
Wacht maar. Ge zult hier binnenkort eens zien wat een campagne is.
🙂
Allright. Rise and shine want het is de early bird die the worm catcht, dacht ik bij mezelf.
Edoch: ik ben niet gemaakt om vroeg op te staan. Mijn lijf protesteert hevig tegen ochtendlicht (hoofdpijn, duizelig en met spierpijn) en ik ben momenteel nog niet echt in een prettige stemming.
Het erge is dat ik door de afgelopen thuiswerk-dagen mijn optimale ritme had gevonden: om negen uur opstaan is perfect voor mij. Werken kan ik gerust tot middernacht, dan ben ik nog zo fris als een hoentje. Vandaag is er echter een meeting om half negen, dus heel mijn fijn stramien van de voorbije dagen is om zeep.
Damn you, door de maatschappij opgelegde werkdagritmes!
*zwaait met vuist en slaat onderwijl derde kop koffie achterover*