Year: 2006

internet

De dag stilte.

Ha! Voor het eerst in meer dan een jaar is er gisteren *niets* verschenen op dit weblog. Dat is geleden van toen we in Peru zaten en dat het interweb daar niet zo algemeen toegankelijk was.
En neen, u heeft hier niet te maken met een acute aanval van blogmoeheid waarover ik zo frequent lees bij andere mensen (sorry dat ik zo weinig schrijf, zeggen ze dan, alsof een mens zich daarvoor moet excuseren) maar gewoon met praktische omstandigheden. Ondergetekende heeft namelijk lesgegeven van acht tot zes (en ik probeer er een gewoonte van te maken tijdens de les niet te webloggeren) en daarna werden we verwacht in Het Pand, voor een lezing en een feest van Tessa-van-Bruno. Interessante lezing (Tessa is een hele slimme), heerlijke hapjes en bijzonder rijkvloeiende wijn.
Daarna nog afgezakt met een paar mensen naar den Bal voor de vrolijke viering van 32 jaar Radiofonisch Instituut (Proficiat, peter) en het was dus laat toen we thuiswaren. En in tegenstelling tot sommige anderen post ik niks op mijn weblog als ik enigzins beneveld ben.

Edoch. Vandaag maak ik het allemaal goed. Met meer nonsens dan u sowieso al gewend was.

En al

De bezienswaardigheid.

Als ik thuis werk, dan zit ik het allerliefst aan de keukentafel. Er is daar veel licht en ik zie de straat en het water, dus ik kan af en toe een beetje dromend voor mij uitstaren. Bovendien zijn de frigo en de koffiemachine zijn vlakbij en is luiheid nu eenmaal my middle name.

Heel trouw hangt Santa Boogie altijd weer in mijn buurt rond, dan. Of naar buiten kijkend op de vensterbank, of slapend op de tafel, of spinnend op mijn schoot en ook zeker een paar keer per dag bijtend in het scherm van bob-de-laptop.
Nu moet u weten dat Santa Boogie absoluut allerschattigst is en een heel aimabele kat. En dat hij graag show verkoopt, zoals met zijn pootje tegen het raam krabben als er mensen voorbijkomen. En er komen hier vaak mensen voorbij, want ons huis staat in hartje Gent en hier vlakbij is een kindertheater gevestigd.

En zo kwam het dus dat er daarnet dertig kleuters voor mijn raam stonden. Ik had ze eerst niet gehoord, want ik was uiterste geconcentreerd ingewikkelde dingen aan het uitzoeken. Na een paar minuten drong het door dat er lawaai was, keek ik op om te zien waar het lawaai vandaan kwam en hopla: een hele klas 5 jarigen met hun neus tegen het raam gedrukt om naar onze kat te kijken. Op dertig centimeter van mij vandaan.

Ik zeg u: het was lang geleden dat ik nog zo geschrokken ben.

En al

Spijtig.

Zeg. Wat ik wel heel spijtig vind, eigenlijk, is dat ik hier twee weken voor de verkiezingen nog geen enkel boekske of folderke van sp.a-spirit-kandidaten heb gekregen. Het is dus niet omdat ons huis vol affiches hangt van den spa en er vanharte-stickers op onze brievenbus hangen dat ik niet meer moet overtuigd worden é.
Er is hier sprake van een buurtfolder? Nog niks gezien. Iedereen zou een boekske van Jef Geeraerts krijgen? No sir, hier ten huize nog niets gehad.
Ik stel voor dat jullie hier rap eens een beetje materiaal in de bus komen steken, zodat ik eens kan meeklappen bij den bakker en op Het Project.

(Hebben wij wel gekregen: het CD&V-programma, een folder van Michael Verstraeten, een flyer van Groen en vandaag een persoonlijke brief van mijnheer de premier van dit land. Een oogst die ik sowieso al flauwtjes vind, eigenlijk.)

Ja!

Madam de schepen.

Vandaag in “De Zondag”: een foto van de heropening van het Baudelo-park, genomen op hetzelfde moment en vanuit hetzelfde oogpunt als deze van Michel. Allemaal dezelfde mensen op de foto.

Het onderschrift luidt:
“Het schepencollege wandelt het herenigde park in”.

Ons Lien maakt sneller promotie dan haar schaduw, me dunkt.

Neen!

Stil.

Het is stil in huis. Dat komt omdat het nog ochtend is en hij nog slaapt. Hij heeft zijn première heeft gevierd deze nacht en ik ben naar huis ben gegaan omdat ik vroeg op moest staan. Ik vond nochtans van mezelf dat ik ook wel eens mocht vieren, maar het leven beslist soms anders over die dingen.

Het is stil in huis dus en ook schemerdonker. Dat komt omdat ik de gordijnen dichtlaat en de ramen ook. Vandaag is immers de laatste zondag van september, en het is vandaag dus Flikkendag is in onze stad.
Flikkendag, dat is horrordag. Op Flikkendag komen een miljard mensen naar de binnenstad afgezakt, met petjes van één en T-shirts van AVS en vlaggetjes van Dag Allemaal. Met die vlaggetjes proberen ze verwoed nietsvermoedende voorbijgangers in het oog te steken.
Als je met je ochtendhoofd naar de bakker fietst dan staren mensen je na. “Die woont in Gent, misschien is dat ook ene van Flikken. Of misschien kan ze ons bij Brit brengen.” Je bent een beestje uit de zoo, een deel van het decor. En ik heb al zo graag dat de mensen naar mij kijken.

*zucht*

En kent iemand trouwens een efficiënte manier om een helicopter neer te halen?