Year: 2006

Ja!

Mijn grote helper.

Ik ben alleen thuis en aan het voorbereiden. Veel werk voor morgen, want dan negen uur lesgeven. En ik heb bij een vorige les gemerkt dat mijn oefeningenreeks niet 100% zit, dus ik ben één van die lessen nog volledig aan het herwerken.

Anyway. Boogie (die volgens mensen die er iets van kennen ondertussen een kolossale kater is geworden) houdt mij gezelschap. Hij wil duidelijk een beetje aandacht. In het laatste half uur:
– heb ik hem al acht keer van een boek moeten duwen dat ik nodig had;
– heeft hij al tien keer in het scherm van mijn laptop gebeten;
– is hij ook al een keer op mijn toetsenbord gaan liggen;
– heeft hij al iedere balpen die op mijn bureau ligt op de grond gegooid. Met opzet, ja.

Soms is dat beest gewoon te grappig.

Ja!

Overwinning.

8 oktober was een mooie dag voor Gent. Ge kunt u dat niet voorstellen, hoe content ik was toen ik vannacht in mijn bed ben gekropen. Onze stad heeft gisteren bewezen wat wij op Het Project al twee jaar luid verkondigen: dat we de coolste stad van heel Vlaanderen hebben.
Er is progressief gestemd in Gent. Er is overweldigend progressief gestemd in Gent: sp.a-spirit wint twee zetels, de groenen winnen ook, VLD (ja, hier is dat eigenlijk ook een progressieve partij) blijft status quo.

Gisterenochtend samen met Lien, Het Radiofonisch Instituut en mijn lief onze stem uitgebracht en daarna gebruncht in De Foyer. Daar -onder het genot van versgeperst fruitsap, eitjes, sterke koffie en quiche- waagden de radiofonie en ikzelf ons aan een pronostiek. Hij was nog pessimistischer dan ik, maar allebei hadden we VB en CD&V als winnaars aangeduid. We gingen ervan uit dat er een derde coalitiepartner nodig zou zijn. Hij schatte voor Lien een dikke 1100 voorkeursstemmen.

In de namiddag lesjes voorbereid, en ondertussen natuurlijk het nieuws gevolgd. Naarmate de uitslagen van de rest van Vlaanderen binnenkwamen werd ik steeds kwader: het VB bleek weer zowat overal te winnen. Tegen half zes was mijn concentratie helemaal verdwenen en zijn we dan maar op de fiets gestapt: van Nieuwpoorttheater (waar we de eerste officieuze sms kregen) via de vrijdagsmarkt (waar de bruine aan het televisie-kijken waren – neen ik ben niet binnengeweest, ik moet van die gasten nie hebben) langs de Poel (waar CD&V zat en waar toen we aankwamen net het eerste officiële telbureau binnen was — verslagenheid, dat zal het woord zijn dat de sfeer daar tekende op dat moment) naar het stadhuis.
en toen ging alles snel: we liepen wat rond, luisterden, namen fotoots en kregen smsjes dat het blijkbaar in orde kwam. En opeens was Daniël daar, met een lachende Freya aan zijn zijde, die de overwinning uitriep. Er was toen 1/3 officieus binnen en de trend bleek zich overal door te zetten: de sossen vooruit, de blauwe gelijk, de groene winnen. En Seraphin en zijn trawanten gaan alweer achteruit…

Steven nam de mooiste foto van de avond en ik ging pitta eten.

Na het eten naar de zebrastraat gegaan, alwaar de sossen feest vierden. En daar bleek dat Lien het uitstekend heeft gedaan: 1.679 voorkeursstemmen, en dat is goed voor de 12e zetel van de 17. Onze nieuwkomer!

Proficiat allemaal, ge hebt dat goed gedaan…zowel de stemmers als de kandidaten.
Ik ben godverdomme trots dat ik in Gent woon!

Ja!

Mag ik even?

Ik vertrek direct weer op pad (ja, dat waren wij van het project, daarnet achter Daniël in het stadhuis), maar mag ik u toch even zeggen:

sjoelalalalalalala! hiep hoi!

moeilijk

Kiezinge.

Kiezinge. Zo heet dat in het dialect van onze geboortedorpen. En “op de goeie é, morgent”, dat zeggen mensen de dag ervoor tegen elkaar.
Mijn keuze maken morgen is niet zo moeilijk, in tegenstelling tot bij sommige andere mensen, heb ik de indruk. Ik weet al meer dan een jaar op wie ik ga stemmen en ik ben zeer blij dat ik nog niet van mening ben moeten veranderen.

Ik ben nochtans geen partij-trouw standvastig kiezer, zeker niet in lokale politiek: ik stem dan eerder voor mensen waarin ik veel vertrouwen heb.
Vroeger, in het dorp, stemde ik bijvoorbeeld op de tjeven, met volle overtuiging. *Niet* omwille van de ideologie, want ik vind dat geloof niks met politiek hoort te maken hebben, *wel* omwille van de man van wie ik hoop dat hij morgen herverkozen wordt. Ik heb Chris altijd gekend als een integer en zeer bekwaam man, die zijn burgemeesterschap zeer ernstig neemt. Daarnaast is het ook gewoon een leuke, slimme en grappige meneer waar ik al heel veel mee gelachen heb.

In Gent is het niet anders: ik stem op mensen. Lien, waarover ik de laatste maanden veel heb verteld, is mij zeer dierbaar en ik ben er al van bij het begin overtuigd geweest dat ze mij niet zou teleurstellen.

Het helpt natuurlijk dat ze op een lijst staat van een ideologische kleur die mooi past bij mijn ogen (mwoehaha).
Daarnaast helpt het ook dat ik haar jaren geleden politiek actief heb zien worden en haar met een ongelooflijke leergierigheid meningen heb zien vormen over haar grote thema’s. Het helpt dat ik haar al jaren ken als een vrouw die van haar engagement een prioriteit maakt: congressen en debatten staan al jaren zeer regelmatig in haar agenda. Dus dat ik *weet* dat ze visie heeft, en ideeën en dat ze niet zomaar een nieuwe kandidate is.

Het helpt dat ik weet dat ze geen “lijstvulling” is. Maanden geleden vertelde Lien dat ze op de lijst zou staan en ze voegde er meteen aan toe dat ze aan het programma zou helpen schrijven, want dat ze dat haar plicht vond.
Ik weet dat ze in die periode veel praatte en mailde met “mensen uit het werkveld”, om zich een zo goed mogelijk beeld te vormen van de noden van dat werkveld. Als u dus het indrukwekkend verkiezingsprogramma leest van sp.a, dan leest u een programma waaraan Lien hard heeft meegeschreven en waarin ze haar visie heeft proberen verwoorden.

Het helpt daarnaast ook dat ik Lien ken als een zeer idealistische madam. Een madam die zich met veel enthousiasme en van bij het begin in Het Project heeft gesmeten en die sindsdien een bewonderenswaardige inzet en standvastigheid heeft vertoond.
Ze is ook de madam die de dodentocht gesponsord stapte om het tehuis waar haar zus Elke verblijft wat meer financiële kracht te geven. Ze is de madam die kwaad wordt over onrechtvaardigheid en die de daadkracht heeft om daar dan ook iets aan te doen.
Ze is volhardend en heeft een koppig doorzettingsvermogen, dat ik altijd al heb bewonderd.

Meer echter dan dit alles is Lien mijn vriendin. Een lieve, warme vrouw die ik graag om me heen heb, in wie ik geloof en waarvoor ik door het vuur zou gaan.

Voor mij is kiezen dus *echt* makkelijk morgen. En ik ben ervan overtuigd dat velen mij zullen volgen in mijn keuze. Lien for president!

Ja!

Het feestje.

Vandaag heb ik een feestje gegeven voor onze families. No big fuss, gewoon een namiddag samen en dingen doen. De reden is eigenlijk simpel: eind deze maand word ik 29. Dat is nog steeds *geen* dertig, een feit dat me toch wel met enige vreugde vervult. Bovendien is neef T. recentelijk *wel* dertig geworden, vond hij dat niet fijn en laat ik vanzelfsprekend geen gelegenheid voorbijgaan om hem een beetje te pesten.
Het feest van vandaag was dus eigenlijk een “ik-ben-lekker-nog-steeds-geen-dertig-jaar-feestje” en was ook aldus aangekondigd.
Met 15 waren we: ouders, grootouders, een tante en nonkel, een zus (Staf was ziek, dus de schoonbroer bleef thuis om te babysitten) 2 neefjes en een spiksplinternieuwe schoonnicht.

Om half twee deze middag werden we opgepikt door een Bootje van Gent aan onze voordeur en we maakten een flinke tocht van 90 minuten. Gent is echt de max vanop het water, vind ik en daar was iedereen het achteraf mee eens. Na de boottocht was er verwenkoffie in het Groot Vleehuis en daarna een wandelingetje terug naar sluizeken-ham. Toen iedereen naar huis was zijn we uiteindelijk toch nog met de neefjes op een terras aan Sint-Jacobs geëindigd.

Zacht herfstweer, een gezellige namiddag en fijne cadeautjes: een bon voor een citytrip, een bon voor een charmeweekend, envelopjes met milde giften en een zeer mooi fotoboek van -inderdaad- Ons Bettina. Waarvoor nogmaals mijn dank! Ik ben een zeer contente mens, momenteel.