Year: 2006

Neen!

De aanklacht.

Maandag kregen een aantal mensen die Joke ook in het echte leven kennen een mailtje. De immer aimabele juffrouw had een brief gekregen van iemand die graag een gesprek wou met haar in verband met een aantal dingen die ze over hem geschreven had op haar weblog. U weet wel, haar bloedserieus weblog waar zij onder de bloedserieuze naam “Onnozelaar” schrijft.
Maar goed, meneer was naar het schijnt beledigd, en dat zijn we natuurlijk van tijd tot tijd allemaal, maar hij had het zich blijkbaar heel erg aangetrokken. In die mate dat hij zijn toevlucht zocht tot aangetekend schrijven en een eis tot gesprek. Als daar geen gevolg aan gegeven werd zou hij verdere stappen ondernemen.

Groot was onze verbazing dan ook toen bleek dat de polies de volgende dag al was langsgeweest voor een verhoor. Want, zo vroegen wij ons meteen af, is de logische volgorde eigenlijk niet (A) briefke sturen met vraag om gesprek (B) even afwachten (C) klacht indienen? En niet, zoals hij het heeft gedaan: klacht indienen en dan een brief sturen dat hij misschien klacht gaat indienen.
Beneden alle peil, vinden wij dat hier. En dan drukken wij ons zeer voorzichtig en vriendelijk uit.

Verder heb ik mijn twijfels over politiekers die zo weinig tegen een stootje kunnen als bij hem het geval is. Bij het minste drammerig de vinger opsteken en aan de meester zijn mouw gaan trekken “Dat andere kindje zegt stoute dingen tegen mij”. Bah bah bah. Dat belooft voor onze politieke toekomst.

Ik ga er verder niet veel woorden aan vuilmaken, want ik wil niet dat Joke de dupe wordt van deze heisa. Ze schrijft er vandaag trouwens zelf over. For the record wil ik toch even zeggen dat als ik haar was, ik nog liever mijn beide handen afkapte dan me te excuseren en dat ik onder geen beding de post in kwestie zou verwijderen.
Ge staat recht in uw schoenen, meiske. Laat u niet doen.

En al

Persistent.

Soms kan ik nogal volhardend zijn. Irritant doordrammerig zo u wilt, maar ik hou het op volhardend.
Zoals vanmiddag: onverwacht bleek ik anderhalf uurtje vrij te hebben tussen les en vergadering, dus ik besloot mijn liefste te bellen en hem te vragen om met mij te lunchen. We zien elkander niet zo vaak, dus een lunch-date is wel tof dan.

Ik bel. Antwoordapparaat. Ik spreek een bericht in dat hij me moet terugbellen. Ik *weet* dat de gsm op voice mail slaat omdat hij zelf aan het telefoneren is, maar als ik iets in mijn kop heb gestoken, dan zal het gebeuren zoals ik het gedacht had. En wel zo snel mogelijk bovendien.
Ik bel dus onmiddellijk op de vaste telefoon. Geen antwoord.
En dan onmiddellijk terug naar de gsm. Voice mail.
Tweede bericht inspreken.
Opnieuw bellen op de vaste telefoon.

Op dat moment neemt lief op en blijkt hij ook aan het bellen te zijn naar mij met zijn gsm. Hij hing daarvoor aan de lijn met het immokantoor. Het schijnt dat constant tweede oproepen en de vaste telefoon die ertussen rinkelt zeer vervelend is dan.

Ik heb dan maar onschuldig gezegd dat het echt wel dringend was. Toen wilde hij alsnog naar de Walry met mij. En zo kwam alles toch goed en leefden ze nog lang en gelukkig.

Hoera!

internet

Dikke lol.

Ik vind, sinds dat ik hoog in de google-ranks sta als u een zoekopdracht uitvoert op een zekere zangermens, dat het niveau op kerygma er heus op vooruitgaat.

En al

Ge weet wel.

Ge weet wel, van die dagen. Dat het ‘s morgens nog donkert als ge opstaat en naar uw werk rijdt. En dat het ‘s avonds weer schemert als ge naar huis komt. Zo van die dagen die ge doorgebracht hebt in een klaslokaal (of een bureau) waar geen licht binnenkan. Zodat ge dus gans den dag geen dag hebt gezien.
Dat is aardig. Het is gelijk dat ge nen dag hebt overgeslaan. Gelijk ofdat het leven aan u is voorbijgeschoven en dat ge juist te laat waart om op te kijken. Zoef. Weg. ‘t Is weer avond.

De avonden aan het begin van de herfst, die smaken altijd een beetje naar eenzaamheid, ook als ge niet eens alleen zijt. Maar als ge alleen zijt nog een beetje meer, dat wel. Ik zwelg altijd in melancholie op zo’n avond. Ik heb daar zelfs een beetje deugd van, eigenlijk.
En ge moet u daar in stellen, jaja, ik weet het. Maar vandaag doe ik de gordijnen dicht en ga ik een boekje lezen. nah.

Neen!

Een beetjen zieksjes.

Het is nog altijd niet over, dat voos gevoel in mijn oofd, dus heb ik mij ziek moeten melden op het werk, vandaag. Net als Lief, trouwens. Damn you, microben meegebracht vanop GWP.

Samen ziek zijn, daar is dus geen zak aan. Als ge ziek zijt, dan moet er iemand voor u zorgen. En als degene die voor u moet zorgen ook ziek is, dan hebt ge een probleem.