“Allemaal opgenomen met uw belastingsgeld”
Wedden dat dat stuk werd gemaakt nadat de eerste aflevering is uitgezonden?
Ik heb hier ondertussen al vier postjes in draft staan en heb van geen enkel zin om ze af te werken. Dat komt omdat ik er altijd aan begin terwijl ik even pauze neem van het poetsen mijner keuken en het ordenen mijner papieren en het afwerken van administratieve zaken voor school. Ik neem dan vijf minuten pauze en begin aan een stukje, dat dan driekwart klaar is maar tegen dat ik opnieuw pauzeer wil ik natuurlijk of iets helegans anders schrijven.
Aja, want ik ben een vrouw en iedereen weet dat vrouwen chromosoonsgewijs belast zijn met een hardnekkige wisselvalligheid. Wij kunnen daar niet aan doen, neen.
Ik had dus al geschreven/wilde beginnen schrijven over:
– een huis dat we hebben gezien gisteren via de flyers en dat voor ons niet geschikt is, maar zeker wel voor iemand anders;
– het winteruur en hoe knus dat wel is;
– hoe irritant ik commentaren met jongerentaal, spellingsfouten en geroep wel niet vind en of dat dan betekent dat ik oud word;
– het feit dat ik een week vakantie heb (hiephoi!) maar ook heel veel werk (awoert!)
– mijn koorts die nu eindelijk 24h is weggebleven, wat kan wijzen op genezing (hoera!)
– mijn lief die vandenavond voor het eerst Wim zijn voorprogramma gaat doen
– de nieuwe serie van Desperate Housewives die ons na twee afleveringen al helemaal verslaafd heeft gemaakt. Alweer.
– bloggers die zich excuseren voor het feit dat ze niet veel schrijven en dat zulks wel belachelijk is en al.
En ik moest ook nog vertellen wat ik in de cocotte had klaargemaakt vrijdag. En ik heb twee weken geleden een appeltaart gemaakt waarvan ik het recept dringend moet noteren want anders is het voor altijd verloren. En ze was zo lekker.
Bij deze weet u dus wat u van mij kunt verwachten, de komende dagen. Als ik niet opeens iets anders bedenk.
Inspiratie. It’s a bitch.
Zo. We zijn opnieuw in gang geschoten wat huizenzoeken betreft. Het is de laatste zes weken zo druk geweest dat we nauwelijks ergens aan toe kwamen, laat staan aan gedegen zoektochten naar ons droomhuis. Eerst was er de première van lief, toen heb ik me uit de naad gewerkt voor het begin van het academiejaar en daarna was lief opeens geselecteerd voor cameretten en was er dus weer extra toestand in de agenda.
Edoch, uitstel is geen afstel!
Ondertussen is er echter al heel wat veranderd. We zijn een beetje veranderd van strategie en van hetgeen waarnaar we op zoek zijn. De strategie zit momenteel op vier sporen. Ten eerste: vrienden, familie en ook sommige bloggers die we irl niet kennen houden ons trouw op de hoogte van huizen die ze zien, en waar ze over horen. Waarvoor onze grote dank, trouwens.
Ten tweede pluizen wij nog steeds alle immosites en blaadjes uit die we kennen en bellen naar alles wat interessant lijkt. Ten derde rijden we rond in buurten die we leuk vinden. En ten vierde stoppen we in die buurten ook flyers in de bus. Dat laatste blijkt trouwens effectiever dan gedacht: we hebben toch al een paar telefoontjes en mailtjes gehad met “inside information”.
Verder zijn we een beetje afgestapt van ons idee om iets instapklaar te kopen. We denken nu aan massieve verbouwingen met een architect en alles erop en eraan. Helemaal ons eigen ding doen en onze creativiteit laten botvieren. Daarmee samenhangend hebben we ook onze prioriteitenlijst een beetje aangepast.
1. Veel ruimte
2. Een tuin of ruime koer
3. Een leuke buurt
4. Veel licht of de mogelijkheid om veel licht binnen te trekken na verbouwingen
Al de rest lossen we wel op eens we het gekocht hebben. Mwoehaha.
De oorzaak van de aanpassing van onze ideeën over verbouwen/instapklaar is eigenlijk dat we nog geen enkel instapklaar huis gezien hebben waar we niet onmiddellijk een miljoen kosten aan zouden doen omwille de redenen van de goede smaak. En dat miljoen doet dat wel een beetje de voordelen van instapklaar teniet. Dus: vervallen krot it is.
Stoofpotjes allemaal goed en wel. Maar wist ge dat dat lang moet opstaan en dat ik traditioneel altijd aperitief terwijl ik aan het koken ben?
Een geheel nieuwe ervaring die mij doet denken aan die ongelooflijk belegen email-mop over eend met whiskey.
Wiehuw. De oplossing van onze wedstrijd was natuurlijk dat het filmpje gemaakt werd door de jongste blogger die ik ken: P’tit Beau Maes.
Jeronimo met de duzend identiteiten wint de wedstrijd en krijgt bij ons volgend treffen een bloem cadeau! 13 november. Schrijf het maar in uwen agenda, jongeman.
Het filmpje waarin beau in een allervettigst rodelijvekes-gents de uitspraak in kwestie doet is hier te bekijken.
De nieuwe opgave heeft u vast wel gehoord, de laatste dagen op het interweb. Ik voorspel bij deze dan ook dat het een instant klassieker wordt.
Laxerend is niet noodzakelijk slecht é.
Deze keer is het voor d’hespe.