Year: 2006

werk

Stress-week.

[Rookvrij: 225 uur]

Een goede test voor mijn onthou-u-van-nicotine-project: het zijn examens deze week, wat betekent dat ik een kleine honderd mondelinge examens moet afnemen en evenveel schriftelijke te verbeteren heb. Komt daar bij dat ik donderdag moet spreken over ePortfolio’s op een studiedag. Zo van Powerpointpresentatie en veel stress.

Het wordt een boeiende week, denk ik.

mediagedoe

Eurosong 3.

Eurosong, Eurosong, sjoelalalala….
Onze wekelijkse afspraak met Vlaanders grootste nachtegalen, zebravinken en huppelkutten.

De eerste kandidaat van deze week is de volgens Bart zeer vrolijke Valérie Mouton met “I can’t go on like this”. Haar opa spreekt alvast ongeveer hetzelfde dialect als mijn grootouders en het voorfilmpje is gemaakt in ‘t Strop hier in Gent. Wat mij doet vermoeden dat deze jongedame van dezelfde streek is als wij.
Valerie is zeer blond en heeft een groot hoofd. Zij die mij kennen weten dat mijn eigen groot hoofd één van mijn talrijke complexen is, dus daar gaan we alvast niet mee lachen.
De jongedame doet van pruillip en de boel shaken. Het liedje is niet slecht, hoewel het refrein een beetje meer schwung mag hebben en het geheel nogal naakt is van arrangementen.
Lief:“die achtergrondzangeres staat echt te huppelen als een charleston-trut, zeg.”
Op het einde zingt Valerie een klein beetje vals. Maar de rest was ok, en dat is al veel bij eurosong.

Kandidaatje twee is Kate Ryan met “Je t’adore”. Kate Ryan kennen mensen van mijn leeftijd als de jongedame die “desenchantee” coverde en ervoor zorgde dat Westvlaamse gezonde boerendochters met blozende kuiten op tafel dansten in één of andere Overpoort-tent.
Kate probeert het succes van desenchantee te herhalen, maar het is duidelijk dat de Mylene Farmer-basis er niet is.
Disco. Mengeling tussen Frans en Engels. Up-tempo. Dit zou kunnen aanslaan op het songfestival. De act is niet goed, vinden wij. We missen wat pluimen in het gat enzo. En kuitbroeken zijn echt niet mooi, vind ik.

Nummer drie is Kaye Styles, hiphopper uit Leuven. Lief vindt dat hij intelligenter overkomt dan Brahim. Maar die chicks in de auto in het voorfilmpje, dat is er een beetje over. Hij is blikbaar internationaal bekend en al en zingt “Profile” (klemtoon op de laatste lettergreep). Ik vind het geen lelijke jongen.
Lief: “Oho, ze spelen van videoclipke”. Voor een hiphop-liedje is het zeker niet slecht. Het irriteert alvast niet. En het is eindelijk eens iets anders dan de zoveelste dance-track die duidelijk uit de Vlaamse klei omhoog is getrokken. Het zou een gedurfde songfestival-keuze zijn. En onze laatste gedurfde keuze, Urban dingskes, die zijn tweedes geworden. Doen!
* Yasmine noemt hem de Europese Craig David. Volgens lief is Craig David een Engelsman. Oei, Yasmine*

Axel Devries
, die is van het Meetjesland. Oostwinkel, om precies te zijn.
“Alleen jij”, zo heet zijn liedje.
Frank Boeijen, maar met een minder mooie stem.
Marco Borsato, maar dan minder vlot-bekkend en meezingbaar.
Axel kijkt een beetje lodderig uit zijn ogen en het liedje mist een knallende piano en aanzwellende strijkers. De tekst is niet zo super, en hij zou beter een octaaf hoger zingen, volgens Lief.

Laura D is het lief van Wouter, ge weet wel, allebei van Idool toen Sandrine niet heeft gewonnen. Wouter vond ik beter dan Joeri (die wel won), maar van Laura weet ik nix meer. “History turning around” noemt haar liedje. Ze kijkt duidelijk op naar Anouk want ze doet hetzelfde irritante met haar uitspraak van het Engels.
Ze kan wel zingen, dat meiske, hoewel ze volgens lief te laag moet zingen in de strofes en ze dat niet goed kan.
Het zijn mooie achtegronddansereskes, ook.

Nog een Idool-deelnemer, van het jaar dat Natalia niet won. Peter Evrard, de hardrocker met een commerciële twitch. Peter heeft een Eddie Vedder-complex, vinden wij allebei.
Het liedje noemt “Coward” en het is wel mooi vind ik. Het is precies MTV-unplugged, van in den tijd.
Lief zegt dat het zeer schoon zou zijn met een tweede stem, en ik kan dat alleen maar beamen.
En Peter zijn sik is te groot, vind ik.

Iew. Het is Pim. Die kan toch niet zingen, dacht ik? Lief begint al een beetje geïrriteerd te geraken, en hij is nog niet eens begonnen.
Het is nu wel begonnen, en na vijf seconden wordt mijn herinnering bevestigd: Pimmeke kan niet zingen.
Lief:“Sommige zangers worden weggeblazen door super-muzikanten achter hen. Ik heb nog nooit geweten dat iemand wordt weggeblazen door een drummachine.”
Oei, hij heeft een danske. Geleerd in Star Academy denk ik.
Wat Katherine tekort heeft aan zelfzekerheid, heeft hij te veel. Geen goede beurt, maar de sms-ers zullen hem er wel weer in houden.

En al projecten

Koud hoor.

Ge hebt zotte en ge hebt hele zotte. En dan hebt ge de mensen die meededen aan de bibberduik op de Blaarmeersen, daarnet.
Ik had zelf een onderhemdje, een T-shirt met lange mouwen, een kleedje, een wollen gilet, een jeansvestje en een blazerken aan en ik ben zo goed als bevroren. De mensen die meededen sprongen in zwembroek in de Blaarmeersen en deden alsof dat nog plezant was ook. Insane, I tell you, insane.

Morgen volgt een volledig verslag, met foto’s op Gentblogt. Ik was daar nl. in gezelschap van de familie Volume 12, Hendrik en O. aka Mr. Citylab. En daarna kwamen we Meneer Waterschoot ook nog tegen.

Het zijn straatlopers, de Gentbloggers.

Update: Ze staan erop!

projecten

Verdriet.

[ rookvrij: 183 uur ]

Weet ge wat het ergste is aan dat stoppen met roken? Niet dat gevoel van goesting, dat valt te overwinnen met wilskracht en goeie medicamenten. Ook niet die moeilijkheid om te ontspannen en die overdrive waarin ik op regelmatige basis schakel.

Het ergste is dat vreemde, onbestemde verdriet dat ik sinds een paar dagen voel. De eerste dagen had ik daar dus geen last van, want dan was ik vooral bezig met ge-moogt-niet-roken, ge-gaat-niet-roken en ge-zijt-toch-geen-janet-zekers. Die gedachten vergden al mijn energie en concentratie.

Sinds een paar dagen is dat beter en heb ik de zaak een beetje onder controle. Maar nu heb ik dus verdriet. Misschien is “verdriet” niet het juiste woord, maar het gevoel is zeer gelijkaardig: ik heb een constant vaag, leeg gevoel in mijn maag, ik kan me er niet toe brengen om sociaal te zijn en ik moet mezelf zo’n 10 keer per dag heel erg concentreren om niet te beginnen bleiten. Zomaar.

Ik heb zin om mezelf in een bolletje te draaien onder mijn donsdeken en er niet meer vanonder te komen voor alles beter is.

Zyban een antidepressivum? My funky ass!