Ik wil efkes, volledig stoeferig en met een ongelooflijk dikke nek, vertellen dat ik dus vandaag een maand gestopt ben met roken é maat.
ha!
*maakt V-teken en steekt armen in de lucht*
Ik las net bij Pietel dat hij research aan het doen is over kinderen en veilig surfen.
Hij vermeldt daarbij een artikel uit Klasse en geeft een aantal tips om uw koters veilig te houden op het grote web.
Hij zegt ook dat hij eens bij Michel zal horen wat zijn opinie over het onderwerp is. Wel nu, Pietel: Michel heeft zich daar een tijdje geleden eens flink druk over gemaakt.
Ik kan mij trouwens best vinden in Michel’s mening over het demoniseren van het grote web. Het is m.i. niet alsof het internet *het* grote gevaar is en het is niet alsof uw kinderen voorzichtiger moeten zijn op het web dan in het echte leven.
Ook niet minder voorzichtig, dat spreekt voor zich. Maar ik bedoel: als ge uw kinders leert dat ze op straat niet mogen meegaan met vreemde mensen, dan kunt ge hen toch meteen leren dat die regeltjes ook in de virtuele realiteit gelden?
Met lijstjes zoals dat in Klasse, en dat in de Clickx van een tijd geleden nog meer trouwens, kweek je twee te vermijden fenomenen:
1. Een generatie ouders die argwanend staan tegenover IT en het internet en er zo weinig mogelijk mee te maken willen hebben. Ze schermen hun kinderen af tegen dat grote monster dat ze wantrouwen. Waar een mens afkerig tegenover staat, leert hij niet kennen. Wat hij niet kent, kan hij niet inschatten. en is een correcte inschatting van de feiten niet precies wat we nodig hebben hier?
2. Een generatie kinderen die het internet als een verboden vrucht zien, waar veel meer interessants opstaat dan hen verteld wordt. Wat niet mag, dat is aantrekkelijk. En het onbekende is spannend. Als zo’n kind dan opeens voorbij je zorgvuldig ingestelde firewall komt (en dat zal dat kind op een dag lukken, daar kunt u vanop aan), dan geeft dat volgens mij een soortgelijk effect als wat ik tijdens mijn studentenjaren heb gezien: jongedames die altijd kort gehouden worden van thuis en onder geen beding naar de jeugdbeweging of naar een fuif in het dorp mogen. En die dan ineens op tunief komen en alle vrijheid krijgen, waardoor ze na enkele weken ladderzat op overpoorttafels staan te dansen, onderwijl tongen draaiend met alles wat in hun buurt komt en er een beetje uitziet als een manmens.
Een te vermijden situatie, me dunkt.
Update: Steven vertelt uit ervaring.
Als onze kat ‘s avonds met half toegenepen oogjes spinnend op mijn schoot komt zitten, zich tegen me aan nestelt, een kopje geeft en “prrrt” doet, dan kan ik dat beestje zo graag zien é maat. U heeft er geen gedacht van.
(wat niet wegneemt dat ik hem bij momenten soms dood zou willen doen als hij weer iets kapot maakt.)
De zesde week op rij dat wij hier ten huize gewapend met de belgischen driekleur en een geschminkt gezicht voor de lichtbak zitten om onze eurosong-kandidaten aan een zeer kritische blik te onderwerpen. Eurosong! De tweede halve finale!
(dat betekent ook dat het volgende week de laatste keer is en dat we dus de week daarna ook eens naar Opatuur kunnen. Olé!)
De eerste halve finalist gaat beginnen en dat is goed nieuws, want Bartjen Peeters begint op mijn zenuwen te werken. La Sakhra! Wonderland!
We krijgen de kont van Petra te zien, in al heur glorie en netkousen. Aangezien we vorige keer al een deel van haar tet gezien hadden, blijft er weinig van het mysterie over. Bart noemt Stijn Meuris de Limburgse Nic Cave. Eksjuuus me?
Het liedje is nog altijd wel goed. Maar het valt me op dat het heel erg lijkt op een ander waar het zinnetje inkomt van “hold me just a little bit longer”. Maar we kunnen er niet opkomen van wie het is. En dat kleed uitdoen en dan een korter kleed aanhebben, is dat ook niet afgekeken van een andere eurosong-act. En het doet mij ook denken aan “Excited” (I want to love you, feel you, wrap myself around you…).
Lief vindt dat ze het minst uitstraling heeft van iedereen op het podium. Haar dansers zijn beter en al.
Eindoordeel: we like it. Maar origineel is het niet.
De volgende is onze persoonlijke nummer 1 op de hate-list: Roxane. Typische geit uit de kempen. “Mottigen kop” zegt lief. “Arrogante showbizzhuppelkut” zeg ik. Lief zegt dat er twee opties zijn: ze poept met de juiste mensen of haar pa heeft veel geld. Want omwille van talent is ze er duidelijk niet bij.
Het is weer vals, vind ik. lief is milder en gebruikt de term “niet toonvast”.
De styling is beter dan de vorige keer. Maar toch: afvoeren die handel.
Ahum? Bart? Power to the Flower people? What the fuk?
De volgende is onze van ballade-madam: Sonny O’Brien zingt “I’ll be there for you”. Ze heeft logopedie gevolgd, denk ik. Lief zit met zijn armen boven zijn hoofd te zwaaien en zegt dat het “We are the world” is. Wat ons allebei opvalt is dat ze alles uitbeeldt voor de doven. Zo armbewegingen, maat. Lief ziet het al als soundtrack bij The Lion King 3.
Eindoordeel: goed voor Disney, slecht voor eurosong.
(en ja, we zijn streng vandaag)
Next up: de jonge hiphophiephoeragod Brahim met P.O.W.E.R.. Al onze meisjes in het meisjeshuis waren daar in den tijd wreed zot van.
Bart noemt hem een petomaan. Lief kijkt verbijsterd en vertelt me wat de betekenis van dat woord. Wij denken dat Bart een beetjen mis is. Oordeelt u zelf maar.
Ook Brahim heeft logopedie gevolgd. En het is degoutant. Lief lacht met zijn designer-gescheer.
BRA-IM, zo wordt dat uitgesproken volgens lief.
Het liedje is een beetje chaotisch, maar die franse meneer blijft straf rappen.
En ik mijmer alweer een eind weg: waarom sturen we Starflam eigenlijk eens niet naar het songfestival? Als we toch zoiets van rap en al willen?
De vijfde kandidaat van vanavond is Belle Perez. Ze zingt “El mundo bailando”.
Belle heeft, zoals wij dat noemen, “veel toupé”. Waarmee wij bedoelen: veel streken. En een arrogante uistraling.
Het liedje is nog steeds best goed. Maar wel wreed Spaans, eigenlijk.
En ze kijkt echt wreed arrogant. Wat lief wel goed vond op het einde.
De volgende is Vloanders eigen rondlopend Eddie Vedder-complex, aka Peter Evrard. Zijn liedjen heet “Coward” en hij maakt daar een stom woordgrapje over. Wat mij altijd aan hem irriteert is dat hij zo’n houding heeft van “ik doe nu toevallig mee aan eurosong, maar ik ben wel een rocker.”, gelijk vroeger “ik doe nu toevallig mee aan idool, maar ik ben wel een rocker é maat”. Zijn drang naar authetiek overkomen maakt hem in mijn ogen nogal fake.
Maar bon, dat is persoonlijk. en wij zijn objectief en al (uhuhuhu…). Het liedje is mooi. En hij zingt het veel beter dan vorige keer. Het is zowaar ontroerend.
Nu de sik nog een halve meter inkorten en van mij mag hij naar Athena.
De laatste van de halve finales is Barbara Dex en die zingt “Crazy”. Ze heeft heur haar een tint of dertig blonder gemaakt. “Coboys!” zeggen wij. Haar stemgeluid is niet aangenaam, vinden wij. Ze doet Melissa Etheridge.
Het liedje vind ik flauwer dan vorige keer. En ze brengt het een beetje mak. Sorri, Michel.
Kortom: stuur dit en we zitten weer bij de vijf laatsten.
Zeg dat ik het gezegd heb.
Het is voor ons een kiezen voor het minste kwaad vandaag. Bij eliminatie hebben wij gekozen voor Brahim, Peter Evrard en La Sakhra om door te gaan.
Ik las daarnet dit bij Micky-oao over consultants, en dat deed me denken aan een commercial voor Accidenture, die we in de good old days gebruikten om te lachen met de consultancy-boys, op de fabriek.
Luister hier.
It’s funny ’cause it’s true-ue.