Year: 2006

vriendjes

Jaloers.

Ik ben van aard geen jaloers mens. Op liefdesgebied is jaloezie een gevoel dat me slechts zelden overvalt en dat ik, als het gebeurt, in 99% van de gevallen weet te rationaliseren. Op materieel gebied rijkt reikt mijn afgunst niet verder dan een occassionele gedachte van het genre “het moet toch gemakkelijk zijn, veel geld hebben”. Ik heb mijn vrienden en vriendinnen nooit benijd om hun relatie als ik er geen had, om hun carriere die bloeide terwijl ik onzeker was, of over hun magere lichaam terwijl de weegschaal mij alweer confronteerde met een kilo (of twee) meer dan de week voordien.
Soms, echter, kan ik echt en oprecht jaloers zijn op mensen die iets kunnen wat ik heel graag zelf zou kunnen. Als iemand iets doet wat ik graag zou willen doen, maar waarvan ik weet dat mijn capaciteiten het me nooit zullen toelaten. Een soort bewonderende afgunst, is dat.
Neem nu Lyne, die af en toe eens voor Gentblogt schrijft over theater. Deze juffrouw slaagt erin om keer op keer een uitgebalanceerde recensie te schrijven, vol doordachte woorden en mooi opgebouwde zinnen. Ik lees dat met zoveel plezier en ik kan daar echt van genieten: de woorden blijven in mijn hoofd hangen en de zinnen zinderen nog uren na in mijn gedachten.

Ik kan dat niet, en wel om verschillende redenen. Ten eerste: tijd en geduld. Lyne heeft een obsessionele zorgvuldigheid waarmee ze haar onderwerpen ontleedt en beschrijft. En ze heeft het geduld om te schrijven, te schrappen en te herschrijven waar nodig. Mijn probleem is dat mijn luiheid altijd mijn ambitie in de weg zal staan. Ik kan het niet, mij neerzetten en geconcentreerd schrijven. Als ik niet tevreden ben, dan gooi ik weg ipv. te zoeken naar een kern die goed zit en die dan uit te werken. En dat is fout, want zo blijf je hangen in een middelmatige stream of consciousness zoals dit weblog er één is: de woorden komen er in een enkele gulp uit en worden hoogstens nagekeken op spelling.
De tweede, en waarschijnlijk nog belangrijker reden is talent. Of het ontbreken ervan. Begrijp me niet verkeerd: ik ben me wel degelijk bewust van hoe ver mijn capaciteiten rijken reiken. Ik kan een vlot stukje tekst op papier zetten, dat weet ik. Maar meer dan dat? Ik zal nooit met mijn vlijmscherpe pen een toonaangevend recensent worden in één van onze Vlaamse kranten. Ik zal nooit een boek publiceren dat het niveau van een gemiddelde pulproman overstijgt. En dat stemt mij bijwijlen bijzonder triest.

Ik kijk naar mensen in mijn omgeving en zie talent en daadkracht in een combinatie die garant staat voor succes. Mijn lief is een grappig man en werkt nu al zes maand bijzonder hard aan een avondvullende voorstelling: er wordt gerepeteerd, opgenomen op video, bekeken, geschrapt en herschreven. Met een enthousiasme en een volhardendheid die ervoor zorgt dat ik bijzonder trots op hem ben.
Eén van mijn beste vriendinnen vertelde jaren geleden dat ze wel eens iets met politiek zou willen doen en staat vandaag aan de start van wat een succesvolle carriere als politica zal worden. Ze heeft daar jaren zeer zorgvuldig aan gebouwd. En ook op haar ben ik heel trots.
En dan is er Lyne, die andere vriendin. Al sinds haar studies aan het schrijven, voor niets of om den brode. Al jaren intensief met theater bezig en zodanige kenner dat ze nu gevraagd wordt om eindredactie te doen van een boek op theater. En alweer ben ik trots.
Een andere goede vriend zei jaren geleden, toen we samen studeerden, dat hij “ofwel iets met jazz, ofwel iets met journalistiek” wilde doen. Vandaag zit hij in de organisatie van Blue Note Festival, presenteert hij een jazz-programma op Klara en schrijft hij free lance voor DS. En alweer ben ik trots.

Want dat kan ik als geen ander: trots zijn, stilletjes aan de zijlijn staan en mijn vingers kruisen. Succes wensen en roepen van “Go Lief!” en “Go friends!”. En over hoofden wrijven en zeggen dat het goedkomt als de dingen tegenzitten.

Zou daar een succesvolle carriere inzitten, denkt u?
i., professioneel supporter.

eten

Kaastaart met citroen.

De benodigdheden.

U heeft een springvorm nodig voor dit recept. Als u niet weet wat dat is: klikklik. Ander materiaal: een klopper, een mixer-klopper, drie kommen en een steelpannetje.

Verder:
– een hotelcake (dat is een gewone botercake, zo van het goedkope soort)
– 2 flinke citroenen (indien klein: 3)
– 2 kiwi’s
– 9 vellen gelatine (van 1,6 gr)
– 150 gr suiker
– 2 zakjes vanillesuiker
– 1 ei
– 500 gr verse kaas
– 20 cl room (minimum 35% !)

De bodem.

Snij de hotelcake in plakjes van 1 cm en leg die op de bodem van de springvorm. Zorg dat er geen kiertjes zijn en druk alles goed aan. Een beetje duwen op de cakeplakjes zal volstaan.

De vulling.

Begin met het ei. Het wit gaat in één kom, het geel in de andere. Bij het geel voegt u de gewone suiker (150 gr), de vanillesuiker (2 zakjes) en de verse kaas. Meng alles goed tot een homogene massa, zoals dat heet.
Doe de gelatineblaadjes in een kom met koud water en laat even “weken”.
Warm in een steelpannetje het sap van de twee citroenen op. Laat goed warm worden, maar zorg dat het sop niet gaat koken. Eens het citroensap heet is, wring je de gelatineblaadjes uit en gooi je ze in het steelpannetje. Goed roeren tot alles is opgelost.
Voeg dit mengsel bij het kaas-ei-suikermengsel, al roerend.

Klop de room tot slagroom (mixer! anders is dat veel te lastig!) en spatel(*) die onder de kaas-citroen-suiker-brij.
Klop het eiwit tot het schuimig en luchtig is (je moet de kom kunnen omdraaien zonder dat het eruit valt) en spatel ook dit onder de rest.

Giet het mengsel in de springvorm. Bovenop de cake-bodem dus.

De afwerking.

Zet de taart in de frigo, en laat die daar een uurtje opstijven. Snij daarna de kiwi in schijfjes en beleg er de taart mee. Zet alles terug in de frigo en laat nog een paar uur staan.

(*) Spatelen: spatel betekent luchtig door elkaar scheppen. Ga dus niet roeren om een egale massa te krijgen, want dan krijg je kaastaart die als een baksteen aanvoelt in je maag. Het mengsel hoeft niet zonodig glad en homogeen te zijn….

mediagedoe projecten

Films Februari 2006

Na januari komt februari.
Wegens een zopas aangekochte DVD-reeks van Desperate Housewives: een kalme maand op filmgebied.

17. Seven Years in Tibet (Jean-Jacques Annaud)
Ik heb deze film al een vijftal keer gezien, maar lief nog nooit. Aangezien hij baas is bij ons thuis (ahum) heb ik dus braaf meegekeken.
Bruno lacht mij ermee uit, maar ik vind Brad Pitt dus wel degelijk een goede acteur. En deze film blijft ook na een zoveelste zit aantrekkelijk om naar te kijken door het fantastische landschap van Tibet. Ik wil daar naartoe.
=> Als u hem nog niet heeft gezien, wat ons zeer zou verwonderen, kijkt u dan maar eens als hij volgende week weer ergens op de lichtbak wordt getoond.

18. Walk the line (James Mangold)
Wij zijn hier thuis nogal zot van Johnny Cash, dus deze film kon alvast niet stuk voor ons. Neef, die voor de gelegenheid mee was naar de filmzaal, kende Cash van tevoren niet zo goed, maar is nu ook helemaal into johnny.
Reese Witherspoone, daar had ik schrik van vooraf. Begrijpelijk, als een mens Legally Blonde in overweging neemt. Maar ze heeft dat goed gedaan.
=> Als hij uitkomt op DVD, staat ie binnen de week in onze kast. ‘nough said.

19. The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy (James Mangold)
Ik heb het boek indertijd met veel plezier gelezen, en ik had vanalles in mijn hoofd. Beelden, gezichten, mijn eigen special effects.
Ik was niet naar de cinema geweest om het debacle van The Beach niet opnieuw mee te maken. (ah, The Beach van Garland. één van mijn favoriete boeken. Tot de di caprio-janet het helemaal kapot heeft gemaakt in mijn hoofd.). We stonden deze maand echter in de videotheek en lief wilde de film gaarne zien. Ik heb eerder in deze post al gezegd dat hij baas is bij ons thuis, dus u weet wat het gevolg is: we hebben de film gezien. Ik vond hem onderhoudend, maar niet fantastisch. Ik vond hem grappig, maar niet hilarisch zoals het boek. De beelden kwamen niet echt overeen met die in mijn hoofd. Gelukkig ben ik hem ondertussen (2 weken ofzo later) al helemaal vergeten.
=> bwoah. als u het boek niet heeft gelezen, kan het geen kwaad de film te huren, veronderstel ik.

20. Elizabethtown (Cameron Crowe)
Kijk, ik heb het bij momenten wel voor een goeie “wijvenfilm” zoals sommige vreemde heerschappen uit mijn vriendenkring het genre durven te bestempelen. Een vleugje humor, wat romantiek, een doos kleenex voor de ontroerende momenten: ten gepaste tijde kan ik daar best van genieten.
Maar niet zo één zoals Elizabethtown: saai, inspiratieloos, niet grappig en zelf qua oppervlakkigheid niet geslaagd te noemen. Of zoals lief zei: “Ik ga slapen. zo saai, maat”
=> Awoert!

21. Dekalog, jeden. (Krzysztof Kieslowski)
“I am the Lord thy God; thou shalt have no other God but me.”
Deel één van de tien. Op en top een Kieslowksi: traag en gevoelig, met een hartverscheurend einde. Ik heb moeten wenen.
=> huren die handel. Bij mijn weten is er maar één videotheek waar je ze kan halen. En ik verklap niet welke tot ik ze alle tien heb gezien.

22. Dekalog, dwa (Krzysztof Kieslowski)
“Thou shalt not take the name of the Lord thy God in vain”
Zeer aangrijpend verhaal over een dokter die twijfelt of hij God mag/zal spelen. Opnieuw Kieslowski, en opnieuw zeer typerend.
=> Applaus!

23. Dekalog, trzy (Krzysztof Kieslowski)
“Honour the Sabbath Day”
Iets minder dan de andere, maar dat maakt deze film nog altijd stukken beter dan 90% van de films die ik heb gezien.Zeer mooi hoe liefde en bedrog zo nauw worden verweven dat het pijn doet.
=> Nog applaus!

24. Eyes Wide Shut (Stanley Kubrick)
Al verschillende keren gezien, maar ik blijf hem goed vinden. Mysterieus. Spannend. Sexy bij momenten. Angstaanjagend op andere momenten.
=> Als u hem nog niet heeft gezien: Schaam op u!

25. Minority Report (Steven Spielberg)
Het heeft zeer lang geduurd voor ik meewas: een zeer gecompliceerde en ingewikkelde film. Ik heb ook constant het gevoel dat er vanalles niet klopt. Lastig.
Maar: wel spannend en in een unk-what’s-happening-kinda-way bijzonder boeiend. Agatha is fantastisch mooi, vind ik. Zo fragiel en al. Kippenvel.
=> kijken, maar niet als u te moe bent. Deze film vraagt enige concentratie.

26. Ray (Taylor Hackford)
Jamie Foxx zet een geloofwaardige Ray Charles neer. Net als bij Walk the Line: een film over muziek, drugs en lifde.
Jammer genoeg ligt de muziek me minder dan van Cash, hoewel ik moet zeggen dat Charles blijkbaar meer nummers geschreven heeft dan ik dacht. Sommige stukken had ik graag meer uitgewerkt gezien, maar de film duurde nu al vreselijk lang.
=> ontspannen muziekfilm. Soms een beetje te oppervlakkig, maar ook een tikje langdradig.

internet

Dooce opent de commentaren.

Als u haar nog niet kent, dan moet u zeker een keer haar “blogje” bezoeken. Ik denk dat Dooce echt wel één van de populairste mensen op het internet is. Ze leeft van het bloggen (dat wil zeggen: van de advertenties op haar weblog) en ze is er de oorzaak van dat ontslagen worden omwille van je weblog “To be dooced” heet.
Ter ere van haar 5e verjaardag zet deze dame voor één keer haar comments open en hop: 1452 commentaren op één post (and counting).

A-list bloggers, zei u?

mediagedoe

het geheim (slot).

Tim, ik ben teleurgesteld dat ge niet meer wist van wie ge vroeger fan waart….

Maar bon: Fernand heeft dat goed gedaan gisterenavond. En de kinderen van den Bal zijn echt wel lief en enthousiast.

Mijn favoriete moment was toen Fernand Vandelanotte zei:”Die jongen daar, die nog steeds denkt dat hij er gaat doorzijn vandejaar (kijkt zeer nadrukkelijk naar jongeman in publiek), “die weet wel wat ik bedoel als ik zeg dat onze johan in zijn lessen…”