Year: 2006

projecten

Engagement en inspraak.

Ik ga het nog één keer over Gentblogt hebben, om de simpele reden dat ik daar veel mee bezig ben. Zij die het niet geïnteresseerd zijn: straks ga ik ook nog iets schrijven over onze planten en over Lien haar persconferentie, maar u kunt dus nu gerust even wegzappen.

Weet ge wat ik vreemd vind aan Gentblogt? Dat mensen denken dat ze als lezer het recht hebben om inzichtjes te poneren over hoe de boel moet gerund worden. Dat klinkt grover dan ik het bedoel, want ik ben zeker en vast voor vrijheid van meningsuiting en iedereen mag voor mijn part honderden meningen hebben over alle onderwerpen die op Gentblogt aan bod komen. Het staat elkeen vrij Gentblogt fantastisch dan wel ongelooflijk kut te vinden. Ik heb daar geen problemen mee.
Waar ik wel problemen heb is met commentaren als “Gentblogt slaat met deze beslissing de bal serieus mis” “Mijns inziens kan het niet dat Gentblogt deze keuze maakt” en “en politiek randje dat er m.i. te veel aan is.”.
Ik zal u even uitleggen waarom zie.
Een paar maand geleden heb ik samen met een aantal Gentblogt-mensen veel energie gestoken in het zoeken naar een structuur die de schrijvers de inspraak zou geven die ze verdienen. Ik geloof namelijk heilig in het universeel principe van de vrijwilliger: zonder inspraak geen engagement. Wij hebben dan ook met de Gentbloggers de laatste maanden hard gewerkt aan allerlei bestuursdocumenten, statuten en meer van die saaie dingen. We hebben een kader geschapen waarin de inspraak niet enkel een loze belofte is, maar een verplichting en een aspect dat vanaf nu onlosmakelijk verbonden is met onze werking. Stevenn noemt het soms “onze oefening in basisdemocratie”. En ik ben trots op dat onze basisdemocratie begint te werken.

Nu ben ik van mening dat het principe “zonder inspraak geen engagement” ook geldt in de omgekeerde richting. “Zonder engagement geen inspraak”, bedoel ik dan.
Het is makkelijk om tijdens een koffiepauze op het werk even op Gentblogt uw mening te komen poneren op deze of gene beslissing genomen door de redactie. Uw inzichtjes op tafel te gooien. Het gezond verstand en de besluitvorming van de schrijversgroep even in twijfel te trekken en dan gezwind verder te gaan met uw dagelijkse bezigheden. Ik zeg u nu: daar heeft u geen enkel recht toe.
Als u een mening hebt over hoe Gentblogt bestuurd moet worden, dan mag u die vertellen en ik zal met het grootste plezier luisteren. Wij vragen dan wel wat engagement in de plaats: dat u uw tijd investeert in Genbtlogt, dat u af en toe een stukje schrijft, dat u deelneemt aan de redactievergaderingen en dat u mee in discussie gaat op onze interne mailinglijst. ( We vragen u ook dat u het project genegen bent, dat u zich kunt vinden in onze filosofie, dat u zich verdraagzaam kunt opstellen en dat u er geen verborgen agenda op nahoudt; maar dat is een andere zaak).
Tijd. Energie. Engagement.
U heeft daar geen zin in? Dat geeft niet. maar dan heb ik ook geen zin om naar uw kritiek te luisteren over de besluiten die de redactie neemt.

nah.

Update: Ten eerste is dit mijn mening, geen Genblogt-standpunt. Ten tweede wil ik hiermee onze lezers zeker niet in een hoekje duwen. ik zeg enkel: als mensen de redactie willen afrekenen op hun beslissingen en het beleid van Gentblogt willen beoordelen en veroordelen, dat ze daar *geen* recht toe hebben. Vooraleer je mee mag beslissen of iemand van de redactie in de politiek mag gaan, of ofdat we vaten van het VB al dan niet aannemen, moet daar engagement tegenover staan.

projecten

Rel.

Het lijkt wel alsof we de laatste tijd om de paar dagen een relletje hebben, daar op Gentblogt. Het belang en zijn vaten, KVK die wil bedankt worden, Lien op de lijst, BVA die weinig journalistiek verantwoord uithaalt om zijn frustratie te kanaliseren…het houdt niet op.
Het is vreemd dat iedereen ons de laatste tijd belangrijker lijkt te vinden dan wij onszelf en ik blijf met stijgende verbazing gadeslaan hoe druk mensen zich kunnen maken over ons.

Ik moet daar altijd een beetje om lachen, dan. Eigenlijk. U ook?

projecten

Vier uur.

Vier uur ben ik bezig geweest met het zoeken naar de oorzaak van de slechte connectie op lief zijn computer. Vier uur drivers installeren en prusten.
Maar.
Ik denk dat het werkt nu.

*kruist haar vingers*

mediagedoe

Peking Express

Het is Peking Express! En dit jaar is de route er eentje die mij zeer aanspreekt. Vietnam, Laos, Cambodja….Zuper vind ik dat. Straks meer. Eerst kijken.

Neen!

Goeiemorgen.

Kijk, ik ben daar eerlijk in: bij het ontwaken ben ik niet echt het vrolijke zonnetje in huis. Ik heb last van verscheidene stoornissen verbonden aan wakker worden op een onnatuurlijk uur (lees: alles dat in Amerikaanse terminologie a.m. zou genoemd kunnen worden) en mag daardoor bijvoorbeeld niet meer met bepaalde mensen in de tent slapen als we onder vrienden samen op weekend gaan naar dardennen. Mooie vrienden heb ik.

Het meest ernstige is mijn ochtendautisme: mijn ochtendritueel is al jaren hetzelfde en de dingen moeten ook in dezelfde volgorde gebeuren. Geen haar op mijn hoofd dat er zelfs maar over nadenkt om te douchen en me aan te kleden *voor* ik koffie heb gedronken, bijvoorbeeld. Dat. Kan. Niet. Fysiek onmogelijk.
Vandaar ook dat het stoppen met roken zo’n ingrijpende gebeurtenis in mijn leven was: “Gedurende een half uur wezenloos voor me uitstaren met een kop koffie en een sigaret” is toen vervangen door “een half uur wezenloos voor me uitstaren met een kop koffie en een boterham”. Een aanpassing die zeer veel van mijn krachten gevergd heeft.
Mijn tweede stoornis des morgens zou men kunnen omschrijven als “moordlust”.Dat is misschien wat overdreven en ik zou nooit iemand echt vermoorden, maar de goesting is er echt wel, zo bij het ochtendgloren. Mensen die het kunnen weten vertellen stoere verhalen over de flikkerende waanzin in mijn ogen het eerste half uur na het ontwaken.
Verder kunnen we aan dit lijstje ook “depressieve gevoelens” toevoegen. Als de wekker afloopt dan voel ik me de zieligste mens ter wereld. Ik leef niet graag op dat moment en meestal heb ik ook een beetje zin om te huilen. Wat ik af en toe ook doe.
Tot slot heb ik ook een beetje last van slechte coördinatie ‘s morgens. Ik val nogal gemakkelijk. Ik plaats dingen op de meest absurde plaatsen. En ik heb niet echt inzicht in het verband tussen mijn ogen en mijn handen: ik grijp naast de pot choco, zet de koffietas vlak naast de tafel,…

Allemaal niet makkelijk, maar ik heb over de jaren heen een aantal truukjes geleerd om dat eerste half uur zonder kleerscheuren door te komen. Absolute rust en stilte is een vereiste, zo weinig mogelijk licht helpt ook en veel tijd is een noodzaak, net zoals sterke koffie.

Nu was ik gisteravond door omstandigheden veel te laat in mijn bed gekropen (internet is a bitch), waardoor ik deze ochtend toen de wekker bliepbliepte in erbarmelijke staat was. Normaliter doe ik ‘s morgens steeds een kleine toegift aan mezelve: ik mag éénmaal snoozen. Tien minuten uitstel van executie.
Deze ochtend echter had onze lieve kat mijn wekker de eerste keer horen aflopen, waardoor hij na tien seconden voor de deur hartstochtelijk en klagend stond te miauwen en krabde om binnen gelaten te worden. Na een sussend “Laat hem” van lief, ben ik nog een minuut blijven liggen, maar het was duidelijk dat het beest zeer volhardend zou zijn. Opstaan dan maar, helemaal nijdig om mijn tien gestolen minuten. Doe ik de deur open, denkt Santa Boogie “Cool! Spelen!”. Hij spurt de kamer en in kruipt onder bed. Ik was natuurlijk helemaal niet in de stemming om onnozel te doen met een hyperkinetische kat maar ben alsnog op mijn buik naast het bed gaan liggen om hem vast te grijpen. Het beest zat jammer genoeg net buiten het bereik van mijn (in zulke omstandigheden altijd nét te korte) armen, een situatie die hij zelf bijzonder amusant vond, naar ik afleidde uit zijn kwispelstaart en zijn ronkend gespin.
Ik ben dan maar (onderwijl “rotkat, kom hier” sissend) onder het bed gekropen, heb hem bij zijn nekvel genomen, naar beneden gedragen, in de living gedropt en heb de deur op slot gedaan. Vervolgens -volledig uit mijn humeur- terug in mijn bed gekropen voor de resterende drie minuten van mijn snooze. Niet dat het nog veel uitmaakte, de ochtend was om zeep.

Het is nu drie uur later en ik moet zeggen dat ik er nog last van heb. Ik ben prikkelbaar en lastig. Zowaar een plezier om les van te krijgen, daar kunt u vanop aan.