Alles van waarde is weerloos
Kijk. Sara heeft haar eerste rijles achter de rug. Cu-ute!
Doet me denken aan één van mijn eerste rijlessen, toen ik overmoedig en gezwind van de oprit afreed en vervolgens gas- en rempedaal door elkaar haalde. De auto van de buurjongen, die aan de overkant geparkeerd stond, was total loss.
De buurjongen was tot drie weken voor het incident mijn toenmalig lief. En we waren nu niet meteen in vrede uit elkaar gegaan.
Gelachen! sjonge toch.
Het leven lijkt vandaag een beetje een aaneenschakeling van pauzes. Hoewel ik gisteren om middernacht in bed zat, heb ik in één ruk doorgeslapen tot 11h. Na het opstaan bleek ik er een mailtje te zijn van Bruno, dat hij migraine had en of iemand de planning kon overnemen. Overmoedig als ik ben heb ik ja geroepen. Want de derde dag van ziek zijn, dat is eigenlijk al geen echte ziekdag meer, niet?
Na het doornemen van mijn mails (15 minuten) bleek ik echter alweer stikkapot. Dus heb ik nog even gerust. Dan het eerste artikel klaargezet en snel even langs de slaapkamer om een was te halen. Mijn bed zag er echter heel aantrekkelijk uit, dus heb ik ook dan nog een tien minuutjes pauze genomen.
Nu ga ik de was insteken en dan denk ik dat het tijd is voor een middagdutje. Om dan vervolgens vol goede moed de les voor morgen voor te bereiden. Uw ziekteverlof helemaal uitdoen is voor watjes, dus ga ik morgen naar school.
Maar eerst even pauzeren.
Adrienne zou beter eens leren dat een hondje geen kindje is, me dunkt.
Toemme toch. Ik ben ziek en het is echt niet wijs. Niet dat ik op sterven na dood ben ofzo, maar ik kan niks momenteel: stikkapot. En de normale gevolgen van een virale infectie in maag en darmen, dat ook. Wat natuurlijk ook weer mijn vermoeidheid verklaart.
En er was net vanalles te doen, vandaag en morgen. Voor het werk. En we gingen baby-kijken morgennamiddag. En er is een was, een strijk, een kuis en ik kan fysiek even niks. bleh. ziek zijn zuigt zwaar.