Alles van waarde is weerloos
Vanmiddag op de google-talk
Michel: zeg als jullie honger hebben en geen zin om te koken: ik heb hutsepot op overschot
Hoera! Wij dus met een kookpot de brug over en hutsepot uit hun grote pot naar onze kleine pot overscheppen. Nog een paar stukken broodpudding van sandra meegekregen en we moeten weeral niet koken, zie.
En lekker dat het was!
We zijn, sinds tien minuten, terug uit Rotterdam. En hoe fijn die mensen ook waren en hoe leuk de voorbije drie dagen wel geweest zijn: ik geniet ongelooflijk van de rust van ons huis en van de stilte. Ontspannen, weet u wel.
De voorbije dagen waren een emotionele rollercoaster en ik kan daar eigenlijk niet zo goed tegen. Ik heb het nogal voor stabiliteit en dingen die hetzelfde blijven en voor weinig drukte.
Eerst was er de halve finale woensdag: bijna doodgaan van de stress terwijl lief aan het spelen was, daarna even ontspannen in de bar en dan de lange rit naar huis. Donderdag werken, vrijdag opnieuw naar Rotterdam.
De bekendmaking van de finalisten: opnieuw ben ik een paar keer heel erg doodgegaan. Daarna de uitzinnige vreugde dat hij erbij was. De volgende dag opnieuw de spanning over het optreden en dan de bekendmaking: ik stond te trillen op mijn benen.
Vervolgens was er een klein beetje (en uiterst milde) teleurstelling: je hoopt ergens toch altijd.
Ellen kreeg de persoonlijkheidsprijs, Daniel kreeg jury en publiek. Allemaal heel erg verdiend, dat wel, maar for the record: Henk heeft ook ongelooflijk sterk gespeeld gisterenavond en ik was immens trots.
Na de uitreiking: de ontlading en een duik in het nachtleven. En dan vandaag eindelijk de rust.
Ik ben trouwens ziek sinds gisterenavond. Ik dacht eerst dat het door de stress kwam, maar vandaag is het erger en ben ik ook bijzonder misselijk: ik denk dat ik dat buikvirus te pakken heb. Morgen toch maar eens naar de dokter.
Hij zit in de finale, voor wie het nog niet wist. ik zit op dit moment op de computer van de organisator, speciaal voor jullie van update te doen. Als dat niet lief is…
Gister was enorm spannend: na het optreden van wouter las de jury-voorzitter de rapporten voor en naarmate er meer werd voorgelezen, drong het door dat het rapport van henk wel heel positief was. M., die naast me zat, deed van bemoedigende knikjes en dat bleek volledig terecht.
Vanavond dus finale, voor 1600 man -een uitverkochte luxor- en een hoop Belangrijke Mensen uit De Theaterwereld.
Als er nog een prijs uitkomt, dan is dat mooi, maar het belangrijkste is binnen: de tournee.
Straks – binnen een uur of 10- wordt bekend gemaakt wie er doorgaat naar de finale van Cameretten. Ik persoonlijk schat de kansen van mijn meneer ongeveer fifty fifty. Een wedstrijd is sowieso altijd een beetje een loterij en het hangt echt af van waar de jury naar op zoek is, en hoe de pet van de jury staat op het moment van de beslissing: zijn ze into het emotionele, willen ze standup, zoeken ze theater, zoeken ze muziek…
Over smaken en kleuren valt niet te twisten en de jury bestaat uit amper vier mensen. Als je dan al ziet hoe extreem de meningen over bijvoorbeeld Ellen Dikker verschillen bij Het Radiofonisch Instituut (Fantastisch! loving it!) en bij Michel (horrible! hating it!) dan behoeft het geen verder betoog dat het moeilijk is om te voorspellen of hij er al dan niet bij gaat zijn.
Wat ik wel weet is dat hij goed heeft gespeeld en veel repons uit de zaal kreeg, dus dat is een goed teken. Het is ook het enige dat hij had kunnen doen, daarna is het in de handen van de jury.
En in handen van de andere kandidaten, natuurlijk, waarvan ik ondertussen ook al veel positiefs heb gehoord en gezien.
Zenuwachtig voor vanavond ben ik niet: er is niet zoveel aan te doen. Als hij erdoor is, leest u het snel op het interweb.