Maandag kregen een aantal mensen die Joke ook in het echte leven kennen een mailtje. De immer aimabele juffrouw had een brief gekregen van iemand die graag een gesprek wou met haar in verband met een aantal dingen die ze over hem geschreven had op haar weblog. U weet wel, haar bloedserieus weblog waar zij onder de bloedserieuze naam “Onnozelaar” schrijft.
Maar goed, meneer was naar het schijnt beledigd, en dat zijn we natuurlijk van tijd tot tijd allemaal, maar hij had het zich blijkbaar heel erg aangetrokken. In die mate dat hij zijn toevlucht zocht tot aangetekend schrijven en een eis tot gesprek. Als daar geen gevolg aan gegeven werd zou hij verdere stappen ondernemen.
Groot was onze verbazing dan ook toen bleek dat de polies de volgende dag al was langsgeweest voor een verhoor. Want, zo vroegen wij ons meteen af, is de logische volgorde eigenlijk niet (A) briefke sturen met vraag om gesprek (B) even afwachten (C) klacht indienen? En niet, zoals hij het heeft gedaan: klacht indienen en dan een brief sturen dat hij misschien klacht gaat indienen.
Beneden alle peil, vinden wij dat hier. En dan drukken wij ons zeer voorzichtig en vriendelijk uit.
Verder heb ik mijn twijfels over politiekers die zo weinig tegen een stootje kunnen als bij hem het geval is. Bij het minste drammerig de vinger opsteken en aan de meester zijn mouw gaan trekken “Dat andere kindje zegt stoute dingen tegen mij”. Bah bah bah. Dat belooft voor onze politieke toekomst.
Ik ga er verder niet veel woorden aan vuilmaken, want ik wil niet dat Joke de dupe wordt van deze heisa. Ze schrijft er vandaag trouwens zelf over. For the record wil ik toch even zeggen dat als ik haar was, ik nog liever mijn beide handen afkapte dan me te excuseren en dat ik onder geen beding de post in kwestie zou verwijderen.
Ge staat recht in uw schoenen, meiske. Laat u niet doen.