Alles van waarde is weerloos
Michel heeft overmaat van gelijk.
Die helmen en zwaarden, dat is helemaal belachelijk. En ik zei het gisteren nog tegen mijn lief:
Ik kan het niet genoeg herhalen, maar er staat echt een maximumleeftijd op twee staartjes in uw haar dragen. 15 jaar ofzo.
Wacht maar. Ge zult hier binnenkort eens zien wat een campagne is.
🙂
Allright. Rise and shine want het is de early bird die the worm catcht, dacht ik bij mezelf.
Edoch: ik ben niet gemaakt om vroeg op te staan. Mijn lijf protesteert hevig tegen ochtendlicht (hoofdpijn, duizelig en met spierpijn) en ik ben momenteel nog niet echt in een prettige stemming.
Het erge is dat ik door de afgelopen thuiswerk-dagen mijn optimale ritme had gevonden: om negen uur opstaan is perfect voor mij. Werken kan ik gerust tot middernacht, dan ben ik nog zo fris als een hoentje. Vandaag is er echter een meeting om half negen, dus heel mijn fijn stramien van de voorbije dagen is om zeep.
Damn you, door de maatschappij opgelegde werkdagritmes!
*zwaait met vuist en slaat onderwijl derde kop koffie achterover*
Ik zit op het dakterras en ik realiseer me net dat deze week misschien de laatste van de zomer gaat zijn. En dat wij volgende zomer misschien al een huis gaan gevonden hebben en ik dus niet meer op het meest fantastische terras van heel Gent ga kunnen zitten.
Ik zal ze missen, mijn torens (boeken, belfort, sint baafs, sint jacobs), de sluis met de reigers, de schelde, het gravensteen, het MIAT en de passerende bootjes. Toch maar een huis in de straat zoeken, denk ik. 🙂
Het is definitief nu: ik hou meer van tussenseizoenen dan van hoogseizoenen. Hoogzomer, zoals in juli dit jaar: bleh, niks voor mij. De verzengende hitte maakt me tam en zorgt ervoor dat ik nauwelijks beweeg, laat staan leuke dingen kan doen.
Zoals het nu is, is het perfect, vind ik. Zachte temperatuur, buiten eten en ‘s nachts toch voldoende afkoeling om goed te slapen. en het blijft nog zeker een week zo mooi.
Me likes.
