Ik heb vandaag alweer een postje geschreven dat ik niet ga publiceren. Ik maak me de laatste dagen namelijk altijd maar kwader op de programma’s van bepaalde partijen voor de gemeenteraad (we zijn daar veel mee bezig ikv. het project, inderdaad) en ik had daar weer een heel epistel over geschreven.
De koleire is er dan een beetje af, eens ik het allemaal heb ingetikt, en dan begin ik te denken dat ik beter niet kan publiceren.
Om verschillende redenen eigenlijk. Ten eerste heb ik geen zin om mijn weblog weer als forum te laten gebruiken door Séraphin en zijn trawanten om hun vieze ideeën te spuien. Ten tweede heb ik het gevoel dat het altijd een beetje preken voor eigen kerk is, en zoveel maakt dat eigenlijk niet uit, denk ik dan. Ten derde heb ik schrik van die gasten. En tot slot ben ik ervan overtuigd dat die mannen *weer* veel stemmen gaan halen. Niet omdat ze een programma hebben. Niet omdat ze een lijst vol bekwame mensen hebben. Wél omdat de gebuur zijn muziek te luid staat. Of omdat die Turk van hierachter zijn Mercedes wel met drugsgeld zal gekocht hebben. Omdat ze ze beter allemaal terug zouden sturen ipv ze hier kindergeld te geven. Omdat het park, daar aan de overkant, er donker uitziet en het er vast onveilig is. Omdat de stad het trottoir niet wil verbreden/versmallen/in het knalpaars schilderen gewoon omdat ik dat graag zou hebben. Of omdat alle politiekers zakkenvullers zijn en omdat ze toch allemaal hetzelfde zijn, die klootzakken.
En ja, ik maak mij daar druk over.
En ik word daar moedeloos van.
En toch schrijf ik niet alles wat ik erover denk. Erg hé?