Het Parkkaffee in Wondelgem is vandaag weer van start gegaan. In een ver verleden was dit één van mijn favoriete zomerplekjes, in augustus. Ik zag er ooit de grote Bram Vermeulen, in het avondlicht en aan zijn vleugelpiano, terwijl hij voor een ademloos luisterend publiek mooie liedjes zong. Ik word nog steeds een beetje emotioneel als ik eraan terugdenk, zo schoon dat dat was.
Ik dus op zoek naar mijn Bram-CD en die in de speler gepleurd. Zucht.
Ik schreef het in februari al een keer, maar ik kan het niet genoeg benadrukken: Rode Wijn is verdomme echt een beest van een nummer. Zoveel emotie. Zoveel drama. Zoveel eenvoudige en pakkende schoonheid. Dat iemand zoiets kan schrijven, daar ben ik nu eens jaloers op zie. (more…)