Month: May 2006

En al Ja!

Ontroerd.

In dezelfde mate als ik boos ben over de schietpartij in Antwerpen, heb ik gisteren doorgebracht in een welhaast permanente staat van ontroering over zoveel idealisme en liefde voor de wereld. De locatie: op De Theaterbom in de Brugse Poort. Allemaal gratis, allemaal op locaties in de buurt en allemaal mensen die voor niets optreden.

Ik meen het oprecht: ik heb die avond zeker tien keer gedacht “zie ons hier nu zitten. Het komt allemaal wel goed als er nog zo’n mensen zijn”. Toen ik naar Katrien Pierlet ging kijken, bijvoorbeeld, die een kinderstuk speelde in de keuken van de Kinderplaneet, voor een bende kindjes die daar aangewaaid waren. En toen ik een uur later ‘Bij De vieze gasten aan den toog zat met dezelfde Katrien en we twee Slovaakse jongedames Spaans aan het leren waren (Amores Perros! Todo Sobre Mi Madre! Hable con ella!). En toen we een uurtje daarna mochten plaats nemen in de garage van de fantastische Francine voor een stuk van Eva Binon. Hoe Francine de poort dan dichtdeed, Eva een paar ikea-nachtlampjes aanstak en vertelde. En ik dacht het weer toen Francine een half uur later, na afloop dus, stond te schreien van ontroering (“amaar Evaatje, zo schoon, kind”) en er op stond dat we allemaal een glazeken zouden drinken. Ik dacht het ook toen ik kort nadien in het waskot van Francine schuimwijn aan het uitgieten was voor de mensen, in limonadeglazen, want de andere waren al op.
En nog een keer toen we een uur later in de living van andere mensen naar een pianoconcert zaten te luisteren. En nog een keer toen we veel later dan verwacht naar de bushalte slenterden op weg naar huis. Geluk was heel tastbaar op dat moment.

Mag ik u het festival bij deze nogmaals aanbevelen? Het is goed voor het hart, dat wordt er helemaal warm van.

Neen!

Verontwaardiging.

Ik hoef hen die mij een beetje kennen waarschijnlijk niet te vertellen hoe geschokt en verontwaardigd ik ben over de schietpartij en moord gister in Antwerpen. Ik sluit me volledig aan bij Lien’s opmerkingen hieromtrent.

Verder hoop ik uit de grond van mijn hart dat de reacties en de verontwaardiging even massaal zullen zijn als bij de moord op Joe. En hoop ik dat dit vreselijke gebeuren binnen drie weken nog altijd het hoofdpunt van het nieuws zal zijn, net als bij Joe. En dat we volgende zondag met evenveel van stille mars doen, net als bij Joe.
Het zou deugd doen voor mijn geloof in de maatschappij.

(ik wilde ook schrijven dat ik hoopte dat de namen van de slachtoffers ons binnen een paar jaar nog even bekend in de oren klinken als Joe’s naam. En ik wilde de namen noemen van die mensen. Het Belgische kindje heet volgens de media Luna Drowart. De andere twee slachtoffers heten “Turkse vrouw” en “vrouw uit Mali”. *zucht*)

Update: in Het Laatste Nieuws worden de namen van de andere slachtoffers wel vermeld, in een artikel van deze morgen als inleiding op een open forum. Hun namen zijn Oulemata Oudibo (24) en Songul Koç (46).
Zondag is er een protestactie in Antwerpen.

projecten regiolect

woordenboek (2)

‘t Is kirmesse in d’helle

Wordt gebruikt als de zon schijnt en het regent tegelijkertijd. Een variant is “duvelkeskermis”.

Kirmesse, in ‘t schoon Nederlands kermis, is niet alleen dat gedoe met molekens, een autoscooter en een schietkraam, maar wordt ook gebruikt voor “ruzie”. Of “boel”, gelijk dat we zeggen.

(Over het woordenboekproject: klik.)
Dank aan Michel voor de uitdrukking “duvelkeskermis”.

projecten

Energie.

Projectjes en hobby’s en tralala: allemaal goed en wel, maar het kost verdomd veel energie. Ik slaap meer dan ik wil, omdat wakkerzijn betekent met duizend dingen tegelijk bezig zijn.Op den duur wordt alles een opdracht en kost elke stap moeite: voorwaar geen aangename manier van leven. Ik verleg (of zo u wil: vernauw) dan ook voor korte tijd de focus en hou me de komende weken bezig met
a. de examens
b. op terrassen rondhangen met vrienden, uit eten gaan en ander real life entertainment.
c. het plannen van een fijne reis voor deze zomer.

Eens kijken hoe dat bevalt, zie. Ik weet nog niet wat de weerslag op kerygma zal zijn, maar dat zult u samen met mij wel merken zeker?

En al moeilijk

Onweer.

Deze avond werd de stad opeens donker. Tien minuten later stonden de straten blank, kletterende de hagelstenen naar beneden en volgden donder en bliksem elkaar steeds sneller op.

Onweer.

Raar hoe iedereen daar anders op reageert: sommige mensen buiten renden alsof hun leven vanaf ging, maar we zagen ook twee jongedames rustig verder wandelend, onderwijl een babbeltje slaand. Wij zaten in de auto en lief vond het onweer “schoon” en “wijs”. Ik kromp bij iedere donderslag verder ineen. Ik heb daar namelijk schrik van. Zeer veel schrik. Ik ben mij bewust van het irreële karakter van mijn angst, maar het blijkt moeilijk te controleren. Ik probeer het op het moment zelf wel te rationaliseren en tot zekere hoogte lukt dat wel: ik hol niet gillend om hulp door de straten, hoewel ik dat wel zou willen. Maar ik voel wel mijn mag samenknijpen bij iedere bliksem en wil wegkruipen bij iedere donderslag.

Triest kind dat ik ben, bij momenten.

(Oh. Deze meneer heeft er trouwens te voet ingezeten. samen met zijn zesjarig dochter, blijkbaar.)