Alles van waarde is weerloos
Terwijl wij snel de deur uithollen om vandaag al onze eigen moeders en grootmoeders te bezoeken, mee uit eten te nemen, cadeautjes en bloemekes te geven, toch al even dit
Een fijne moederkesdag voor al de mama’s daar op het grote web, en in het bijzonder voor de mama’s die voor het eerst cadeautjes krijgen vandaag. Enjoy!
Wat ik wijs vind aan SOS Piet:
– als hij geklopte eiwitten omgekeerd boven zijn hoofd houdt (ja Lien, ik heb het gezien van deze keer)
– als hij zegt: moa rebecca, wa doedegij nu?
– als hij luidop en zeer gemeen begint te lachen met de mensen
– als hij zijn wenkbrauwen optrekt naar de camera terwijl zijn SOS-meneer of -mevrouw uitlegt hoe zij iets maken.
En ook wel een beetje dat ik er vaak iets van leer, natuurlijk…
Het waarom van het webloggen, daar gaat het de laatste dagen over in de “blogosfeer” (spreek uit met stiff upper lip, inderdaad). En over klasseren ook, maar daarover zal ik één dezer wel eens een boom opzetten.
Waarom? Nico doet van plakboekske, Lief ook. Michel toont graag dingen aan de mensen.
Mijn reden is eenvoudig: ik heb een dwangmatige neiging om dingen op te schrijven. Altijd al gehad. Bovendien heb ik ook de dwangmatige neiging om alles wat ik opschrijf bij te houden. Dozen vol dagboeken, mapjes met verhalen en gedichten, schriftjes vol zinnen overgeschreven uit boeken, mooie woorden,….
En brieven natuurlijk. Er is de klasseur met klasconversaties met vriendin k.. Er is een schoendoos propvol brieven van Ketnet, uit het eerste jaar aan den unief (we zaten begod hele dagen tesaam op café, en toch iedere dag zekers één brief). Er is een speelgoedbak vol brieven van andere vriendjes en vriendinnen. Hartverscheurende bekentenissen over hoe zwaar ons leven wel was (ja, klijn, het gaat over u), liefdesbrieven, pagina-lange epistels en korte kattebelletjes. En faxen: er is een doos vol faxen verstuurd uit het eerste jaar regentaat. Brieven van en naar vriendin B., die toen in Bornem vertoefde en van en naar de Jos, die studeerde in Parijs.
Toen de wereld digitaal werd, is een deel van de brieven vervangen door mailtjes (die ik trouwens ook allemaal fanatiek bijhoud) en een deel van de schriftjes door bestanden op de computer (“Mooie dingen voor de mensen.doc”, “woorden.doc”, “zo triest.doc”). Dat is toch al een jaar of vijf zo.
En toen wilde ik html leren en deed ik dat met een skynetblog. En toen begon ik daar dingen op te schrijven, want daar dient dat voor en ik zit nu eenmaal met die drang. En toen begonnen we met het project en las iedereen opeens over kerygma in de gazet. En toen lazen mensen die me kennen opeens dit weblog: mijn ouders, mijn familie, de vrienden die ik niet zo vaak meer zie, de ex-collega’s. En zo lijkt het nu een beetje alsof ik hier brieven schrijf naar al die mensen tegelijk. Dat is best handig: iedereen weet min of meer hoe het gaat en wat er aan de hand is in mijn leven. En dat scheelt een eind small talk als ge de mensen terugziet.
Gegeten en gedronken hebben.
Wordt gebruikt in de betekenis “dan heb je het wel gehad”, zowel voor situaties als voor personen. De uitdrukking heeft een heel negatieve bijklank: het gaat over onaangename dingen, over zaken die een mens niet echt vrolijk en monter maken. Je hebt er je buik van vol, het moet niet meer dan dat zijn.
De eerste dag van de solden in ‘t stad, dat is voor zot te worden. Als ge daar nen halven dag hebt rondgelopen hebde gegeten en gedronken.
of, over mensen:
Amai, zo snakken en bijten dat ze deed. Ik had subiet gegeten en gedronken.
Over het woordenboekproject: klik.
Merci aan Lien en de mama van Michel voor de bevestiging…
Gister, op het optreden van lief:
– Het jeugdhuis was piepklein
– Om de tien minuten passeerde er naast het raam een TGV
– Voor belichting had men een paar dansvloerspots van filter ontdaan en naar het podium gericht
– De boxen gingen kapot toen lief wou beginnen, dus moest hij onversterkt spelen
– Na een kwartier zakte het podium in elkaar, dus speelde hij op de grond verder
En toch, lieve lezertjes, gaf hij één van de meest kick-ass optredens die ik hem al zien geven heb. En dan denk ik de hele tijd, met een trotse grijns rond mijn lippen: dat is *mijn* liefke.