De cover van de humo van deze week is een heel schoon afficheken voor aan uw ruit. Lief had de onze deze ochtend uitgescheurd en aan de straatkant opgehangen en ik vind het voorwaar een goed idee.
En voor u het zegt: enige zin voor esthetisch drama is ons inderdaad niet vreemd, hier ten huize.

Daarnet belde ik naar mijn huisdokter voor een afspraak voor vanavond. Ik zei er meteen ook maar bij waar het om ging:
“Het zal niet lang duren, hoor. Ik heb veel pijn in mijn rug de laatste tijd en ik heb geen Voltaren meer, dus ik heb een voorschriftje nodig”
Ja, want zo ben ik wel: ik heb dan wel niet voor dokter gestudeerd enzo, maar toch weet ik perfect wat voor medicatie en in welke dosis ik waarvoor nodig heb.
Dat was natuurlijk buiten de waard mijn dokter gerekend. Nadat hij even had geïnformeerd hoe lang ik al pijn had en ik een beetje had gemompeld “een maand ofzo” (ja, gemompeld. ik voelde de bui al hangen, weet u wel) zei hij: “twintig voor negen vanavond. En we gaan eens grondig kijken wat eraan scheelt é, in plaats van gewoon Voltaren te geven.”

Bleh.
Hij gaat zeggen dat ik moet rusten en platliggen, want dat anders Voltaren niet helpt.. En dat ik geen hoge hakken meer mag dragen. En dat ik niet mag heffen en dat ik mijn rugoefeningen moet doen.
Bleh.
En ik wilde gewoon verse Voltaren om de examens mee door te komen.
Bleh.
Dokters-ethiek.
Bleh.

Update: vier Voltarens (generisch aangeboden gekregen en aanvaard, dat spreekt voor zich) per dag gedurende vijf dagen. Indien niet beter: go cortisone!