De week zit barstensvol. Ik heb de voorbije dagen hard gewerkt om alle examens klaar en verzegeld in de kluis te krijgen, er was GB-vergadering, er was een date-night met mijn lief en er was het afsluitfeestje van het seizoen van de lunatics. En vanavond is er een award voor mini-ondernemingen, morgen de theaterbom, vrijdag ga ik mee optreden met lief en zondag is het moederdag.

Een week vol toffe dingen, en dat is maar goed ook, want volgende week beginnen de examens en dan ga ik dus voor een maand in quarantaine: het leven zal vier weken lang bestaan uit examens afnemen, verbeteren, evalueren, delibereren en proclameren.

Gisterenavond hadden lief en ik een grappig gesprek toen we gingen slapen.

hij: hé, jij bent al bijna vier maanden gestopt met roken, niet?
ik: ja-ha-a. ik vind dat ik wel een cadeautje mag daarvoor.
hij: een cadeautje? Als je een *jaar* gestopt bent, dan krijg je een cadeautje.
ik: zo lang nog? Alleuh. Please buy me pretty shiny things…toe-oe.
hij: Pretty shiny things? Zoals aluminiumfolie?

En toen lachten wij een beetje en was het even stil. En aangezien het principe “great minds think alike” in ons geval zeker opgaat, dachten we een halve minuut later allebei aan hetzelfde.

Vroeger spaarden wij de zilveren papiertjes uit pakjes sigaretten. Want als je een kilo had en die opstuurde, dan kreeg je tienduizend frank, zo vertelde men. Nu – met onze volwassen en realistische ingesteldheid – denken wij dat dat allemaal geen waar was.
Wij hebben ze allebei nog lange tijd verzameld, maar geen van beide is ooit aan een kilo geraakt. Iemand van jullie wel? En naar welk adres heb je die brol dan opgestuurd? En heb je dan echt veel geld gekregen?