In dezelfde mate als ik boos ben over de schietpartij in Antwerpen, heb ik gisteren doorgebracht in een welhaast permanente staat van ontroering over zoveel idealisme en liefde voor de wereld. De locatie: op De Theaterbom in de Brugse Poort. Allemaal gratis, allemaal op locaties in de buurt en allemaal mensen die voor niets optreden.

Ik meen het oprecht: ik heb die avond zeker tien keer gedacht “zie ons hier nu zitten. Het komt allemaal wel goed als er nog zo’n mensen zijn”. Toen ik naar Katrien Pierlet ging kijken, bijvoorbeeld, die een kinderstuk speelde in de keuken van de Kinderplaneet, voor een bende kindjes die daar aangewaaid waren. En toen ik een uur later ‘Bij De vieze gasten aan den toog zat met dezelfde Katrien en we twee Slovaakse jongedames Spaans aan het leren waren (Amores Perros! Todo Sobre Mi Madre! Hable con ella!). En toen we een uurtje daarna mochten plaats nemen in de garage van de fantastische Francine voor een stuk van Eva Binon. Hoe Francine de poort dan dichtdeed, Eva een paar ikea-nachtlampjes aanstak en vertelde. En ik dacht het weer toen Francine een half uur later, na afloop dus, stond te schreien van ontroering (“amaar Evaatje, zo schoon, kind”) en er op stond dat we allemaal een glazeken zouden drinken. Ik dacht het ook toen ik kort nadien in het waskot van Francine schuimwijn aan het uitgieten was voor de mensen, in limonadeglazen, want de andere waren al op.
En nog een keer toen we een uur later in de living van andere mensen naar een pianoconcert zaten te luisteren. En nog een keer toen we veel later dan verwacht naar de bushalte slenterden op weg naar huis. Geluk was heel tastbaar op dat moment.

Mag ik u het festival bij deze nogmaals aanbevelen? Het is goed voor het hart, dat wordt er helemaal warm van.