Deze avond werd de stad opeens donker. Tien minuten later stonden de straten blank, kletterende de hagelstenen naar beneden en volgden donder en bliksem elkaar steeds sneller op.

Onweer.

Raar hoe iedereen daar anders op reageert: sommige mensen buiten renden alsof hun leven vanaf ging, maar we zagen ook twee jongedames rustig verder wandelend, onderwijl een babbeltje slaand. Wij zaten in de auto en lief vond het onweer “schoon” en “wijs”. Ik kromp bij iedere donderslag verder ineen. Ik heb daar namelijk schrik van. Zeer veel schrik. Ik ben mij bewust van het irreële karakter van mijn angst, maar het blijkt moeilijk te controleren. Ik probeer het op het moment zelf wel te rationaliseren en tot zekere hoogte lukt dat wel: ik hol niet gillend om hulp door de straten, hoewel ik dat wel zou willen. Maar ik voel wel mijn mag samenknijpen bij iedere bliksem en wil wegkruipen bij iedere donderslag.

Triest kind dat ik ben, bij momenten.

(Oh. Deze meneer heeft er trouwens te voet ingezeten. samen met zijn zesjarig dochter, blijkbaar.)