Day: April 28, 2006

mediagedoe

Zo is er maar één.

Woehoe-heiho! Wat zien wij daar? Het is een muziekprogramma op de lichtbak. Tijd voor een live-verslag, me dunkt.
Het wordt gepresenteerd door het meisje Yasmine. En dat is volgens Meneer Lienweb “een enorme krote”.

First up: Peter Van Laet met Kronenburg park van Frank Boeijen. En we mogen al direct met een bekentenis beginnen. Ik kan Van Laet zijn gezicht niet zien en het is een arrogante lul, maar boy-oh-boy, zijn uitspraak is lekker. Bovendien hebben een heleboel jongemannen die ik ken in vervlogen tijden handjeklap gedaan op “Geef mij een teken van leven”. Long story, don’t ask.
Op Frank Boeijen heb ik indertijd flink gepuberd, en op Kronenburg Park in het bijzonder heb ik menig traan geplengd over verloren liefdes. Schoon. En ik kan dat nog altijd volledig meezingen….

De tweede is het meisje Dex. Barbara zingt van de man voor wie ik ook al een enorme boon heb: Raymond van het Groenewoud, dames en heren. Raymond is zwaar ondergewaardeerd in Vlaanderen, vind ik. Vlaanderen Boven is echter niet zijn beste nummer.
En Dex zingt dat met teveel country in haar stem. Dat kreetje altijd maar zeg. Haar maagring zal een beetje te hard spannen, denk ik. Maar terwijl we het erover hebben: mag ik u de Ballades-cd van Raymond van harte aanbevelen? Uiterst geschikt voor nachtelijke roadtrips op donkere autostrades.

Zeg me van Johan Verminnen is het volgende liedje en de genaamde Tura, Will brengt het.
Hij heeft een lelijke plastron aan. “Zeg me” is een mooi nummer, maar ik moet Will Tura zo niet. Zijn uitspraak is *niet* lekker.
Oeh. Het is met een kindjes-koor. Oh my. Aan de andere kant: wel leuk voor die kindjes dat ze op de lichtbak mogen komen…

Olé. Ze tonen Willy met “Vlaanderen de Leeuw”. Dat was een wijs liedjen, en die mens had iets met leeuwen, blijkbaar. (remember: ik draai hier rond en rond en rond….)
De rest uit de ronde grappige liedjes ken ik niet.

Kommil Foo! Ik heb het voor Kommil Foo! Die zijn lief en schattig en zo’n zoetekes. En als ge dat vraagt op een terras dan zwaaien die naar jarige mensen. En als ge die vraagt om te schrijven voor Gentblogt, voor niets en gratis, dan doen die dat. En die hebben ook eens iets kweeniehoe wijs gedaan op de Brugse Poort. Buurtrock of zoiets. En daar heb ik staan bleiten voor dood van ontroering. Long story, don’t ask.
En ze zingen Louis Neefs. Mijn mama hoort dat graag. Ik ook wel, want die kon schoon zingen. Aan het strand van Oostende.
Het is ongelooflijk schoon. Ik ben er van gepakt.

De ketnet-kids doen ook mee. België van Het Goede Doel.
hm. Ik vind het origineel beter. Hoewel ze allebei wel een aangename stem hebben. Maar op een bepaalde manier passen hun stemmen niet goed samen. Er is geen blending ofzo. hm.

Oh. Wim Sonneveld. Bweirk. Dana Winner.
Oh. Het Dorp. Bweirk. Fake plastieken Barbie.

Ja! Neen!

Soms.

Er zijn zo van die dagen dat een mens beter wegblijft van het internet. Gisteren gingen Michel en ik naar een repetitie van “Barbietrut” door Het Meisjeshuis, mij -zoals u ondertussen al weet- zeer genegen. Doel was een artikel op Het Project, over de voorstelling die ze zelf gemaakt hebben. We deden van fotograaf (dit zijn alvast die van Michel, de mijne volgen dit weekend)
We waren alletwee bijzonder vrolijk toen we daar buitenkwamen, op die repetitie. Het is ongelooflijk wijs om dat enthousiasme te zien. En de show die ze verkopen. En, voor mij dan, grappig om te zien hoe dicht hun echte persoonlijkheid toch altijd aanleunt bij “het gespeelde”.

Deze ochtend schreef ik dus een artikeltje, Michel plakte zijn foto’s erbij en het werd op het grote web gezwierd. Een uur later gaf ik een computerworkshop voor de jeugdwerkers van de Brugse Poort en schreef ik webadressen in het nota-boekje van Marieke. Deze namiddag zal ze die doorgegeven hebben aan de meisjes. En later vanmiddag of vanavond zal elk van hen waarschijnlijk vol verwachting op zoek gaan naar het artikel. De dames in kwestie staan immers niet zo vaak in de spotlight en ze vinden dat wel eens tof, zoals ieder kind waarschijnlijk.

En weet u wat ik nu zo vreselijk jammer vind? Dat deze commentaren de enige reacties zijn die onze lezers blijkbaar geven op dat artikel. En dat de meisjes dus enkel die reacties zullen lezen.

Ik word daar pissig van, echt waar. Het zijn kinderen godverdomme. Die heel hun hart in een voorstelling stoppen. Die daar hard aan werken en terecht trots op zijn. Moet dat nu echt, dat eeuwige cynisme? En die zure reacties? Is er nu echt niemand die beseft hoeveel deugd dat die kinders zou doen als iemand iets zou schrijven als “Wijs project, proficiat”?

Awel. Bij deze.

Dames, ik was zwaar onder de indruk van jullie repetitie, gisteren. Ik kom zaterdag kijken in de Kopergietery en ben ervan overtuigd dat ik dan ook weer helemaal trots zal zijn dat ik jullie ken!
Een dikke proficiat en een hoedje af voor Dominique en Habiba. You rule.

nah.

PS: Morgen, 15h. Kopergietery. Voor maar 2,5 euri.