Deze nacht ging de tijd nog sneller voorbij dan gewoonlijk al het geval is: opeens zat ik om vier uur nog aan de toog in den Bal Infernal, terwijl ik het voornemen had gehad om eens vroeg slapen te gaan. Een optreden in Oostmalle, een feestje met een dansende Braziliaanse (met pluimen in heur gat), een vertrouwde barkruk en de verandering van het uur hebben daar anders over beslist.
Ik ben één van die janetten die daar dus last van heeft, van die uursverandering. Mijn ritme raakt er volledig van in de war en ik voel me nog chaotischer dan anders. En dat terwijl ik normaal gesproken nu niet echt een regelmatige manier van leven heb.
Als ik dus de komende weken klaag dat ik moe ben, mensen afsnauw en van de eerste de beste mug een uit de kluiten gewassen Afrikaanse olifant maak: u weet hoe het komt.
Mensen die hier al een tijdje rondhangen weten dat deze zomer bijzonder druk was ten huize i. en lief: niet alleen trokken wij naar Peru voor een bezoek aan los gringos en bestendigden we onze relatie door in zonde te gaan samenhokken, tussendoor figureerden we ook als ceremoniemeester en chauffeur op de trouw van ons Lien en haar Peetjer. Splendid times were had by all, die dag.
Dat van dat chauffeur spelen, dat kwam natuurlijk door Lief zijn onovertroffen Toyota. 27 jaar oud, volledig nutteloos wegens we mogen er niet mee rijden na zonsondergang en meer dan 30 km van huis, maar wel de leukste auto van de hele straat. Wat zeg ik? Van de hele stad!
Uit Peru hadden we stickers meegebracht die Lief daar samen met vriend J. veroverd had op een marktje in de buurt van Lago Titicaca, daarbij geholpen door een fietstaxi-meneer en hun eigen onnozeliteit.
De stickers werden op de toyota gekleefd, en sinds die dag hebben we the coolest ride in town (zie ook hier en alhier).
Gisterenavond mochten we dat nog eens bevestigd zien op een bedankingsetentje ten huize pasgetrouwd (zeer lekker, trouwens. Waarvoor dankuwel Lientje.). De trouwalbum is helemaal schitterend geworden en de toyota maakt het allemaal nog een beetje rock’n roll ook. Misschien moeten we een ceremoniewagen-bedrijfje starten ofzo.
Foto’s allemaal door meneer Pieter Baert.
Even ter verduidelijking: na een hele dag vergaderen en overhitte discussies die me hoofdpijn en een rothumeur bezorgden ben ik gisteren thuisgekomen om een weblog te vinden waar mensen elkaar de huid volscholden en een mailbox waarin de melding stond dat ik “te persoonlijk” was geweest. Het hele gedoe is me eigenlijk al die energie niet waard en ik maak niet graag ruzie: de ene helft van de mensen denkt zwart, de andere denkt wit en ik heb heel erg de indruk dat er daartussen niets ligt.
Het heeft dan ook geen enkel nut erover te discussiëren: op termijn zullen we ons toch moeten neerleggen bij degene die het luidst roept en het hardst op tafel durft te slaan. Een fatalistische gedachte, maar ook geruststellend: het is eens zo makkelijk zo en het bespaart gewone mensen zoals u en ik heel wat denkwerk.
Ik heb bijgevolg (a) alles wat persoonlijk kon worden opgevat uit mijn post verwijderd en (b) de commentaren gesloten van beide posts. Ik wil geen ruzie met mensen die ik graag heb en ik heb geen zin om eindeloze vuilbekkerij over en ‘t weer op mijn weblog te hebben.
Als iemand daar iets op tegen zou hebben: spijtig, het is mijn weblog dus ik doe gewoon mijn eigen goesting. En als er veel gezeikt wordt in de commentaren hier, dan sluit ik ze gewoon ook.
Een geruststellend vooruitzicht, niet?
*Zucht*
Ik zou beter eens uit mijn nest komen, zekers?
Ben een beetje teleurgesteld dat de zon niet schijnt, vandaag. Eerst beloven dat het lente wordt en dan opeens: patat, bewolkt.
Er moeten boodschappen gedaan.
En er is een afspraak met een journalist.
En er moet huiswerk begeleid worden.
En ik moet internet gaan kopen naar de internetwinkel.
En de was moet in de kasten gelegd.
En ik wil gaan zwemmen.
En onder de zonnebank aangezien de echte zon blijkbaar kapot is.
En ik moet twee verslagen schrijven voor het werk.
En een twintig taken verbeteren.
*zucht*
Gelukkig heb ik eerst nog recht op koffie en brood.
Bij I Wish haalde men herinneringen op naar aanleiding van mijn aanspreking van SPh als “é, vriendschap” in de commentaren hierzo. Over onze vocabulair in vervlogen jaren zal ik het deze week nog eens hebben in een nieuwe aflevering van Kerygma goes nostalgie, maar ik bedacht door dat stukje ook dat ik mijn vrienden eigenlijk zelden met hun voornaam aanspreek. Tenzij dan in een variant met een stupid achtervoegsel eraan geplakt. Boy ofzo. Meestal heeft het echter niks met een naam te maken.
“Vriendschap” wordt frequent gebruikt. Maar ook “zoeteke”, “kiekske”, “schat”, “toet”, “toeter”, “snellen” en “fellen” behoren tot mijn dagelijks taalgebruik. Net als het liefkozende “éi dikken” trouwens.
En u? Hoe spreekt u uw vrienden eigenlijk aan?