Alles van waarde is weerloos
Mijn lief, die heeft goed nieuws. En ik ben ondertussen al maanden aan het glimmen van trots, maar ik mocht nog niets zeggen. Bij deze dus wel:
Mijn fantastische lief doet volgend jaar het voorprogramma van de bijna even fantastische Wim Helsen!
*oh-ah-oeh-geroep in het publiek*
Voor de mensen die niks van comedy kennen: ik heb het hier over de man die iedere week vijf keer optreedt in CCs overal ten lande, en elk van die optredens moeiteloos uitverkoopt.
Mijn lief, dames en heren. Appaus!
*loopt even voorbij*
Want ik hou niet van madammen met nen bontjas. Madammen met een bontjas zijn gemeen. Ik moet niet hebben van madammen…
*is weer weg*
(wij kijken hier momenteel naar een dvd van de grote Urbanus.)
Update.
Deze was mooi, vroeger. (more…)
Juist. Ze gaat in de politiek. So what? Ze is nog altijd Lien, die bij mij in ‘t school heeft gezeten, die ik jaren niet heb gezien en toen weer wel en die hier achter den hoek woont en die ook mee aan de wieg van Gentblogt stond. En ze gaat Gentblogt niet gebruiken als propagandamiddel. En het is niet omdat zij op de lijst staat dat wij nu met de voltallige redactie affiches gaan plakken voor haar.
And now: back off, allemaal. Of ik ga mij kwaadmaken…
De lente wil niet komen? Wel, dan gaan wij gewoon naar de lente. Binnen minder dan vier weken zitten wij met een glas cava en een tafel vol tapas op het terras op de Plaza Real. Ha!
Lief is zijn les aan het voorbereiden en is video-fragmenten aan het selecteren over waterzuivering. Het is een typische schoolvideo: een vrouwenstem vertelt met overdreven intonatie over chemische elementen en van die dingen. Het is duidelijk dat de dame in kwestie behoorlijk vrolijk is met haar job als inspreekster van bandjes. Een toontje dat contrasteert met het -haar ongetwijfeld opgelegde- tempo van inlezen. De zinnen volgen elkaar met onnatuurlijke traagheid op. Zodat ieder woord goed kan doordringen in de hoofdjes van de te educeren kindertjes. Onderwijl toont men beelden van een rivier. Een zuiveringsstation. Een vis. Een bos.
Ik kijk mee en voel me opeens weer vijftien. Ik ben slaperig en zit in het half-verduisterde biologielokaal. Vooraan staat een video op en mijn klasgenoten lijken even verveeld als ikzelf. Ik geeuw.
Ik probeer te luisteren en hoor “Bij waterzuivering spelen verschillende elementen een belangrijke rol. Allereerst blahblahblahblahblah”. Twintig seconden later is “blahblahblah” verworden tot een monotoon en ietwat irritant gezoem ergens op de achtergrond en probeer ik door een kier van het gordijn de straat te zien. De zon schijnt en het is lente buiten. Ik pruts aan een loshangend knoopje van mijn groengestreepte uniformbloes en bedenk dat ik best zin heb in een sigaret. Een blik op m’n horloge leert me dat het nog twintig minuten duurt voor de bel gaat.
Ik kriebel “waanzin” op mijn map en vul de letters in met rode en zwarte pen. Het ziet er zowaar een beetje heavy metal uit, vind ik.
Het voorgaande uur is mijn armbandje, dat ik twee dagen eerder voor zeventig frank bij de Ricky kocht, kapotgegaan. De kraaltjes zitten los in mijn pennenzak. Ik kleur ze met alcohol- en fluostift.
Ik haal lintje uit mijn pennenzak en probeer één van de kraaltjes aan het lintje te binden. Dat is moeilijk en vraagt veel concentratie: het lintje is veel te breed voor het kleine gaatje in de kraal. Een paperclip brengt soelaas: ombuigen, lintje vastbinden aan paperclip, paperclip door gaatje et voilà . Ik glimlach tevreden om mijn geslaagde project en omdat er alweer vijftien minuten les voorbij zijn. Ik buig voorover en bind de kraal-met-lintje aan de veter van mijn kicker. I am the King.
Ik spendeer de overgebleven minuten tot aan het belsignaal met het maken van een liedje in mijn hoofd over waterzuivering. “Zuiver je water, dat is goed voor later. En dan houdt die van de video haar tater.”
Good times, I tell you.
