Kijk, ik ben daar eerlijk in: bij het ontwaken ben ik niet echt het vrolijke zonnetje in huis. Ik heb last van verscheidene stoornissen verbonden aan wakker worden op een onnatuurlijk uur (lees: alles dat in Amerikaanse terminologie a.m. zou genoemd kunnen worden) en mag daardoor bijvoorbeeld niet meer met bepaalde mensen in de tent slapen als we onder vrienden samen op weekend gaan naar dardennen. Mooie vrienden heb ik.

Het meest ernstige is mijn ochtendautisme: mijn ochtendritueel is al jaren hetzelfde en de dingen moeten ook in dezelfde volgorde gebeuren. Geen haar op mijn hoofd dat er zelfs maar over nadenkt om te douchen en me aan te kleden *voor* ik koffie heb gedronken, bijvoorbeeld. Dat. Kan. Niet. Fysiek onmogelijk.
Vandaar ook dat het stoppen met roken zo’n ingrijpende gebeurtenis in mijn leven was: “Gedurende een half uur wezenloos voor me uitstaren met een kop koffie en een sigaret” is toen vervangen door “een half uur wezenloos voor me uitstaren met een kop koffie en een boterham”. Een aanpassing die zeer veel van mijn krachten gevergd heeft.
Mijn tweede stoornis des morgens zou men kunnen omschrijven als “moordlust”.Dat is misschien wat overdreven en ik zou nooit iemand echt vermoorden, maar de goesting is er echt wel, zo bij het ochtendgloren. Mensen die het kunnen weten vertellen stoere verhalen over de flikkerende waanzin in mijn ogen het eerste half uur na het ontwaken.
Verder kunnen we aan dit lijstje ook “depressieve gevoelens” toevoegen. Als de wekker afloopt dan voel ik me de zieligste mens ter wereld. Ik leef niet graag op dat moment en meestal heb ik ook een beetje zin om te huilen. Wat ik af en toe ook doe.
Tot slot heb ik ook een beetje last van slechte coördinatie ‘s morgens. Ik val nogal gemakkelijk. Ik plaats dingen op de meest absurde plaatsen. En ik heb niet echt inzicht in het verband tussen mijn ogen en mijn handen: ik grijp naast de pot choco, zet de koffietas vlak naast de tafel,…

Allemaal niet makkelijk, maar ik heb over de jaren heen een aantal truukjes geleerd om dat eerste half uur zonder kleerscheuren door te komen. Absolute rust en stilte is een vereiste, zo weinig mogelijk licht helpt ook en veel tijd is een noodzaak, net zoals sterke koffie.

Nu was ik gisteravond door omstandigheden veel te laat in mijn bed gekropen (internet is a bitch), waardoor ik deze ochtend toen de wekker bliepbliepte in erbarmelijke staat was. Normaliter doe ik ‘s morgens steeds een kleine toegift aan mezelve: ik mag éénmaal snoozen. Tien minuten uitstel van executie.
Deze ochtend echter had onze lieve kat mijn wekker de eerste keer horen aflopen, waardoor hij na tien seconden voor de deur hartstochtelijk en klagend stond te miauwen en krabde om binnen gelaten te worden. Na een sussend “Laat hem” van lief, ben ik nog een minuut blijven liggen, maar het was duidelijk dat het beest zeer volhardend zou zijn. Opstaan dan maar, helemaal nijdig om mijn tien gestolen minuten. Doe ik de deur open, denkt Santa Boogie “Cool! Spelen!”. Hij spurt de kamer en in kruipt onder bed. Ik was natuurlijk helemaal niet in de stemming om onnozel te doen met een hyperkinetische kat maar ben alsnog op mijn buik naast het bed gaan liggen om hem vast te grijpen. Het beest zat jammer genoeg net buiten het bereik van mijn (in zulke omstandigheden altijd nét te korte) armen, een situatie die hij zelf bijzonder amusant vond, naar ik afleidde uit zijn kwispelstaart en zijn ronkend gespin.
Ik ben dan maar (onderwijl “rotkat, kom hier” sissend) onder het bed gekropen, heb hem bij zijn nekvel genomen, naar beneden gedragen, in de living gedropt en heb de deur op slot gedaan. Vervolgens -volledig uit mijn humeur- terug in mijn bed gekropen voor de resterende drie minuten van mijn snooze. Niet dat het nog veel uitmaakte, de ochtend was om zeep.

Het is nu drie uur later en ik moet zeggen dat ik er nog last van heb. Ik ben prikkelbaar en lastig. Zowaar een plezier om les van te krijgen, daar kunt u vanop aan.