Alles van waarde is weerloos
Vandaag zijn wij officieel beroemd. Na een artikeltje in de Morgen van gisteren, staan we vandaag in DS, De Gentenaar en Het Volk.
Wijs. Wijs. Wijs.
Wat ze echter vergeten vermelden zijn is dat al die cartoons die ze hebben gebruikt van de fantastische en onvolprezen Steve Coolville Reynders zijn, huiscartoonist van Gentblogt.
Applaus!
De titel van deze entry doet denken aan een kiekeboe-strip uit mijn jeugd. Maar dat wordt het niet, want ik kan niet tekenen en al helemaal geen kale mannen met een snor.
Neen, beste lezertjes, mijn lief is nu bijna terug van zijn schoolreis en dat vraagt om enige zelfreflectie. Ik ben een creatie van mijn job en doe dus niet anders dan reflecteren, remediëren en differentiëren. Allemaal met uw belastingsgeld, jawel.
Een reflectie na 4 dagen single-dom.
1. Mijn vorige job was beduidend minder zwaar dan mijn huidige. Dat kan niet anders: ik ben na twee dagen (een avond jazz en een avond uit eten) vanavond doodmoe in de zetel geploft. Vroeger leefde ik wekenlang aan een hels tempo van culturele, sociale en andere nachtelijke activiteiten en ik had nergens last van.
2. Het is vreemd hoe thuiskomen in een leeg huis raar kan aanvoelen als je nog geen zes maand samenwoont nadat je 4 jaar alleen hebt gewoond. Geborgenheid went blijkbaar zeer snel.
3. Ook aanwezigheid went zeer snel. Deze nacht ben ik wakker geworden en dacht ik “waar is hij nu?” toen ik voelde dat hij niet naast me lag. Ik ben slaapdronken opgestaan en uiteindelijk beneden tot het besef gekomen dat hij helemaal niet thuis was. Ik had toen al wel het halve huis rondgelopen terwijl ik zachtjes “lief?” had geroepen.
4. Ik heb liever dat lief naast mij ligt te slapen dan de kat. De kat pikt minder deken in, maar lief slaat tenminste niet om zes uur ‘s ochtends met zijn poot tegen mijn wang om vervolgens doodleuk over mijn gezicht te wandelen.
5. Als ik vroeger zei dat ik alleen even gelukkig was/zou zijn als met een meneer aan mijn zijde, dan kwam dat omdat de meneer aan mijn zijde niet lief was. I take it all back.
En nu: naar huis komen, vent. Het is genoeg geweest, daar aan de zee.
Mijn opa, die is deze week 80 jaar geworden en dat brengt de nodige stress met zich mee.
a. Mijn papa, die belast was met de taak van het creëren van een menu-kaart heeft zo net via de mama mijn hulp ingeroepen.
c. Wij, de kleinkinders, zijn nog op zoek naar een geschikt cadeautje. Wat koop je in godsnaam voor iemand die al 80 jaar cadeautjes krijgt en dus alles wel al eens heeft gekregen?
Humor, zo noem ik dit.
Vanavond delen de zelfverklaarde verdedigers van de vrije meningsuiting (u weet wel, van die partij die vroeger anders heette, maar niet meer zo mag heten omdat ze anders geen belastingsgeld meer krijgen en al) pamfletten uit aan de Carrefour ivm. het grote moslimcartoonschandaal. Want we mogen toch wel de profeet afbeelden zeker, als wij dat willen? Dat is vrije meningsuiting. En voor te lachen en al. En als ze daar problemen mee hebben, dan is dat *hun* schuld, niet de onze.
Wel.
Kijk.
Het komt van een partij die 3 maand geleden moord en brand schreeuwde omdat Chokri Maria heur tet liet zien op een affiche.
Excuse me while I go laugh my ass off.